Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2007

Office Space: Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά!

Κάπου στο 1883, ο γαμπρός του Καρλ Μαρξ, Πωλ Λαφάργκ, αποφασίζει από το κελί της φυλακής του ότι όλες τούτες οι θεωρίες του πεθερού του και των άλλων που τις πίστευαν περί «ΕΡΓΑΣΙΑΣ & ΧΑΡΑΣ», «ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ!», «ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!» κλπ, ότι δεν έστεκαν κι απόλυτα, επειδή στην πράξη είχαν… πολλή δουλειά. Και στο τέλος της ημέρας, ποιος χρειάζεται τόση πολλή δουλειά στη ζωή του; Το σκέφτηκε ακόμη λίγο και αποφάνθηκε ότι το ιδανικό της εργασίας όχι μόνο ΔΕΝ προσφέρει χαρά στον άνθρωπο αλλά τον περιορίζει στην ανάπτυξη της έκφρασης του εαυτού του. Μάλιστα, πήρε το πράγμα κι ένα βήμα παρακάτω λέγοντας ότι, το ιδανικό της εργασίας είναι αντιπαραγωγικό για την ίδια την εργασία και ότι η τεμπελιά όχι μόνο είναι επιθυμητή, αλλά και ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ούτως ώστε ο άνθρωπος να μπορεί, από τη μια, να σκέφτεται παραγωγικά και από την άλλη, να μπορεί να είναι ευτυχισμένος.

Και έτσι (υπό των κροταλισμάτων των κοκάλων του πεθερού του), έγραψε την επιτομή των ιδεών του στο σύγγραμμα με τίτλο «Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά». 115 χρόνια μετά, ο σκηνοθέτης Mike Judge (γνωστός από το «Beavis and Butthead») αναπαρήγαγε αυτή την ιδέα υπό τη σκοπιά του επιχειρηματικού κόσμου της βιομηχανίας της Πληροφορικής, γράφοντας το σενάριο και σκηνοθετώντας τη ΘΡΥΛΙΚΗ ταινία Office Space.

Και επειδή το Office Space είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, σας προ(σ)καλώ στους παραμιλημένους συνειρμούς μου. Ίσως (ή μάλλον, είμαι αρκετά σίγουρος ότι) θα βρείτε τον εαυτό σας να συσχετίζεται με τις καταστάσεις που περιγράφονται, αν όχι τώρα, σίγουρα στο μέλλον, αργά ή γρήγορα :).


Η ιστορία

Ο (όχι πολλά χρόνια πριν) απόφοιτος πανεπιστημίου ήρωας μας Peter Gibbons βρίσκει τον εαυτό του να δουλεύει σε μια μεγάλη εταιρία κατασκευής λογισμικού. Αποκλεισμένος μέσα στο cubicle του (το γραφειάκι που βρίσκεται στη μέση κάποιου λαβύρινθου από διαχωριστικά), βρίσκεται μεταξύ των πέντε προϊσταμένων που του πρήζουν τα συκώτια για τις μη-παραγωγικές γραφειοκρατίες, των αποκτηνωμένων συναδέλφων του, εν μέσω ηλίθιων συμπεριφορών και μοχθηρών μισοχαλασμένων εκτυπωτών που κανένας δεν νοιάζεται να τους φτιάξει ή να τους πετάξει.

On top of that, η δουλειά που πρέπει να κάνει είναι κατά πολύ χαμηλότερη από αυτό που προσδοκούσε (συγκεκριμένα πρέπει να διορθώνει ημερομηνίες μέσα σε τεράστια databases). Με λίγα λόγια, ο φίλος μας (να μου επιτρέψετε αυτή την οικειότητα) είναι ένας συνηθισμένος υπάλληλος όπως πολλοί εξ’ ημών: Μισά τη δουλειά του.

Προσέξτε τώρα αυτό: Επειδή η δουλειά του είναι σκατά, μισά τη δουλειά του. Επειδή μισά τη δουλειά του, η αυτοπεποίθησή του πιάνει πάτο. Επειδή η αυτοπεποίθησή του πιάνει πάτο τα βλέπει όλα με απαισιοδοξία. Επειδή τα βλέπει όλα με απαισιοδοξία δεν έχει τα κότσια να ανοίξει το στόμα του και να κάτι γι’ αυτό. Επειδή δεν έχει τα κότσια να ανοίξει το στόμα του, κωλώνει να ζητήσει ραντεβού στην κοπέλα που γουστάρει (Joanna, που την ενσαρκώνει η Jennifer Aniston), δεν τολμά να ζητήσει ούτε αύξηση, ούτε προαγωγή, ούτε καν να πει τη γνώμη του για να βελτιωθούν οι υφιστάμενες αντιπαραγωγικές διαδικασίες που του κάνουν τη ζωή μαύρη. Και γι’ αυτό το λόγο, κλείνει και ξαναρχίζει ο φαύλος κύκλος στο ίδιο σημείο: Επειδή η δουλειά του είναι σκατά, μισά τη δουλειά του και μισά τη ζωή του.

Φίλοι μου, μπορείτε να αρνηθείτε ειλικρινά ότι το παραπάνω σενάριο σας είναι άγνωστο; Δεν ξέρω πόσοι από σας που διαβάζετε τώρα αυτές τις γραμμές εργάζονται κάπου ως υπάλληλοι, αλλά όσοι από σας δεν έχετε κάνει μια βόλτα εκτός του γυάλινου πύργου του πανεπιστημίου ή του κολλεγίου σας, απλά ρωτήστε άλλους. Ίσως αυτούς που θα ρωτήσετε να βλέπουν τα πράγματα πιο συγκαταβατικά, ή να μην μπορούν να αντιληφθούν αντικειμενικά ότι βρίσκονται και αυτοί σε αυτό το φαύλο κύκλο. Αλλά μιλώντας από προσωπική εμπειρία: δυστυχώς αυτό το σενάριο το έχω δει, το βλέπω ακόμη και για κάποιο σύντομο χρονικό διάστημα το έχω βιώσει ως ένα βαθμό.

Και επιστρέφοντας στην ιστορία μας, η εταιρεία που εργάζεται ο φίλος μας προσλαμβάνει εξωτερικούς συμβούλους οι οποίοι αφού μελετήσουν και πάρουν συνεντεύξεις από τους υφιστάμενους υπαλλήλους, θα αποφασίσουν ποιοι από αυτούς «είναι πλεονάζων» (δηλαδή, πόσοι από αυτούς μπορούν να αντικατασταθούν με πιο χαμηλόμισθο προσωπικό, ή να γίνει η δουλειά τους outsource, ή αν μπορούν να βρουν ένα φουκαρά που να του φορτώσουν τη δουλειά των δύο υφιστάμενων) και άρα πρέπει να απολυθούν.

Στη μιζέρια του δεν είναι μόνος: μαζί του είναι και δύο άλλα παλικάρια συνάδερφοι (ο Michael και ο Samir που συμπάσχουν μεν, αλλά δεν τους παίρνει τόσο πολύ από κάτω δε), η αδιάφορη φιλενάδα του και ο γείτονάς του ο Lawrence. Ο Lawrence, συγκεκριμένα, είναι ένας άνετος και χαλαρός τύπος που δουλεύει σε κατεδαφίσεις. Είναι απλός και ίσιος και, κυρίως, παρά το ότι υστερεί σε διανοουμενίστικη αντίληψη, ανώτερη μόρφωση και επαγγελματικό, στάτους, κατά πολλάκις πιο απλοϊκά ευτυχισμένος από τον Peter. Και όταν ο απεγνωσμένα χαμένος με τη ζωή του Peter τον ρωτά «τι θα έκανες αν είχες αύριο πάρα πολλά λεφτά», ο σκοπός της ζωής του Lawrence συνοψίζεται ως «θα πηδούσα δύο γκόμενες ταυτόχρονα».


«Το κουμπί»

Και φτάνουμε σε αυτό που μου αρέσει να το αποκαλώ «το κουμπί». Δεν θέλω να φανώ ούτε ελιτιστής (τρομάρα μου) ούτε ως καλύτερος, αλλά από ότι βλέπω και από άλλους συναδέλφους Πληροφορικάριους (και γενικά engineers), πιστεύω ότι έχουμε καλύτερη διορατικότητα και την τάση να μπορούμε να δούμε κυνικά τα πράγματα γύρω μας που απλά ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ. Καλή ώρα: άχρηστες διαδικασίες, μαλάκες διευθυντές, κομπλεξικούς ανθρώπους, τις αδικίες στο σύστημα, την κοροϊδία και την ειρωνεία μέσα από τις καταστάσεις, την παραποθκιάν γενικότερα.

Δυστυχώς πολλές φορές αυτά τα πράγματα όχι μόνο τα βλέπουμε, αλλά μας παίρνουν κι από κάτω. Συνηθισμένο αντίκτυπο είναι η αποκτήνωση: π.χ. βλέπετε κάτι τύπους με γυαλιά, με ατημέλητα μαλλιά και μούσια, δωσ’ του φαί, μπύρες και τσιγάρα. Η κυνικότητα ή με το συνεχές παράπονο στο στόμα είναι άλλες γνωστές αντιδράσεις.

Φτάνει όμως ένα σημείο όπου όλα αυτά έχουν συσσωρευτεί τόσο πολύ, που επέρχονται κάποια γεγονότα που λειτουργούν ως καταλύτες για να ενεργοποιήσουν αυτό που αποκαλώ «το ΚΟΥΜΠΙ».

Μόλις πατηθεί αυτό το κουμπί ακολουθεί τότε μια αλυσιδωτή αντίδραση στον ταλαιπωρημένο από τις μαλακίες Πληροφορικάριο, όπου καλύτερα να μην μπλέξετε μαζί του επειδή η δύνη που θα περιστρέφεται γύρω του πιθανόν να σας οδηγήσει σε αναπάντεχα τρελές καταστάσεις στις οποίες δεν θα θέλατε να μπείτε.

Κάτι τέτοιο λοιπόν συμβαίνει στο φίλο μας τον Peter όταν καθώς ο υπνωτιστής-ψυχοθεραπευτής που του λέει «μόλις μετρήσω ως το τρία θα βγεις από τη βαθιά ήρεμη κατάσταση και πίσω στην πραγματικότητα», πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στο «ένα… δύο… αργκκλλλ!». Αποτέλεσμα; Πατήθηκε το κουμπί του Peter που ούτε καν νοιάζεται για τον υπέρβαρο υπνωτιστή που χαροπαλεύει στο πάτωμα… Μετά από αυτό, ακολουθεί το καλύτερο κομμάτι του έργου, πολύ κρίμα να σας το χαλάσω :). Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε τα μεσάνυχτα μπροστά από τη μηχανή του DVD club και γυρεύετε στα γρήγορα μια καλή ταινία για να δείτε, σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα! Την επόμενη μέρα θα πάτε με διαφορετικό αέρα στη δουλειά και γενικά θα δείτε τα πράγματα, τους ανθρώπους, τις καταστάσεις… διαφορετικά :).


Cult status

Μια ταινία που θεωρείται «cult» σημαίνει ότι διατηρεί ένα σχετικά μικρό (ή συγκεκριμένο) φανατικό κοινό ανεξαρτήτως των εισπρακτικών και κριτικών της επιδόσεων. Το Office Space, ως ο εκφραστής των απανταχού ταλαίπωρων Πληροφορικάριων που αγαπούν την ταινία (μεταξύ αυτών και ο υποφαινόμενος :) ), έχει αναμφισβήτητα αποκτήσει cult status.

Είναι δύσκολο κανείς να μην ταυτιστεί με τους μικρο-διευθυντές των οποίων η άγνοιά τους για την Πληροφορική αλλά συνάμα και η υπεροψία τους σε κάνει να θέλεις να τους βρίσεις και να τους δώσεις το ξύλο της ζωής τους. Σε πόσους από σας δεν σας έτυχε να θέλετε να πετάξετε το δυσλειτουργικό υπολογιστή έξω από το παράθυρο, ή να πιάσετε τον εκτυπωτή που σας μασά τις κόλλες και να τον κάμετε 100 κομμάθκια με τη μάτσα; Πόσοι από ‘σας δεν αναρωτηθήκατε «τώρα ο υπολογιστής εξυπηρετεί εμένα; ή με έχει αυτός εμένα σκλάβο του και χαμπάρι δεν παίρνω;». Και ένα τελευταίο, πόσοι από ‘σας δε νιώσατε ότι φθάσετε πολύ κοντά στο κουμπί, που αν πατηθεί «φακκάτε τα ούλλα χαμέ, σικκιμέ τζιαι άσσιχτιρ, που να παν στ’ ανάθεμαν ούλλοι τζιαι ούλλα, εγώ ΕΦΥΑ: ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΣΩ»;

Αντιλαμβάνεστε.


Τίτλοι τέλους

Ανακαλώ: το «κουμπί» είναι μια ακραία κατάσταση, που όσο ρεαλιστική κι αν μας φαίνεται σε κάποιες άσχημες καταστάσεις, εν τούτοις δεν είναι η λύση που έρχεται άνευ συνεπειών. Και ακριβώς γι’ αυτό τις περισσότερες φορές, όσο πολύ κοντά κι αν βρεθήκαμε να το πατήσουμε, εν τούτοις κάτι μας κρατά πίσω και δεν το κάνουμε. ‘Ίσως για καλό. Για τον Peter Gibbons, πάντως, παρόλες των συνέπειες, στο τέλος τα πράγματα πήγαν μια χαρά γι αυτόν. Δεν θα σας πω το τέλος της ταινίας παρά μόνο ότι τα βρήκε μια χαρά με τη Joanna (Jennifer Aniston)!.

Δεν ξέρω ποιες σκέψεις και πώς να τις μεταδώσω. Χιλιοειπωμένα πράγματα βασικά… Στο τέλος της ημέρας δεν θέλεις και πολλά μεγαλεία για να νιώθεις καλά. Δεν χρειάζεται να κάνεις ανά πάσα στιγμή κάτι το «ουσιαστικό και σπουδαίο» για να νιώθεις ικανοποιημένος με τον εαυτό σου – κατ’ ακρίβεια, μερικές φορές αρκεί να μην κάνεις τίποτα :).

Στο κάτω-κάτω, ποιος είναι ο στόχος; Να δουλεύεις σκληρά μια ζωή; Και τι έγινε αν δεν καταφέρεις να μπεις στην τοπ καλοπληρωμένη εταιρεία που για να επιβιώσεις εκεί πρέπει να ξεζουμίζεσαι 12 ώρες την ημέρα; Τι να τις κάνεις τις είκοσι χιλιάδες λίρες που θα σου δίνει τον χρόνο, όταν θα δουλεύεις σαν σκλάβος και δεν θα χεις ούτε το χρόνο και ούτε τη δύναμη για να ευχαριστηθείς ένα πεντάωρο φραπέ και άσκοπη χαζοκουβέντα με τον κολλητό σου; Δεν ξέρω, φαίνεται δεν είμαι καλός στο να γράφω συμπεράσματα σε αυτό το τεύχος… Περιορίζομαι στο (όχι δικό μου): Είναι τόσο απλό να είσαι ευτυχισμένος, αλλά τόσο δύσκολο να είσαι απλός! *


Ορέστης Τριγγίδης

orestis@tringides.comblog: http://tringides.blogspot.com

* Gururaj Ananda Yogi, www.fisu.org

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

5 + 1 Ιστοσελίδες… Geek!

Αν αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές διαπιστώνετε ότι έχετε πλήρη άγνοια του όρου «Geek», τότε οι «5+1 Ιστοσελίδες» αυτού του τεύχους δεν κάνουν για σας – οπότε μη χάνετε άλλο το χρόνο σας και διαβάστε κάτι άλλο (π.χ. το F1 ή το Cosmopolitan). Για αυτούς που μόλις αγνόησαν τις συστάσεις και συνεχίζουν να διαβάζουν, με την ελπίδα ότι η λέξη «Geek» έχει να κάνει κάτι με «Greek» χωρίς το «r», τότε συγνώμη, πάλι πέσατε έξω, δεν πειράζει, δεν είναι μα καθόλου αργά για να κάνετε κάτι άλλο (καφέ, τάβλι, Playstation και συναφή). Για τους/τις ξεροκέφαλους/ες που επιμένουν να διαβάζουν επειδή τους τρώει η περιέργεια να μάθουν «τι σημαίνει Geek», τους ενημερώνω επίσης ότι δεν θα μπω στον κόπο να εξηγήσω τον εν λόγω όρο, οπότε μπορείτε τώρα να σκίσετε την παρούσα σελίδα και να ανάψετε το τσιγάρο σας με αυτή.

(Αλλάζουμε και καμιά παράγραφο για να μεν μουρμουρά ο Πέτρος ότι «εν πολλίν το text»)... Για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σημαίνει ένα από τα παρακάτω:

α) Είστε ειλικρινά φιλομαθής και θέλετε ειλικρινά να μάθετε τι σημαίνει «Geek», βλέποντας τις ιστοσελίδες... Θα σας απογοητεύσω και πάλι, επειδή αν δεν γνωρίζετε τι πραγματικά σημαίνει «Geek» ή δεν είστε Geek - you simply will not get it, honey, ή πιθανότατα να σας δημιουργηθούν εσφαλμένες εντυπώσεις περί του όρου... ίσως να είναι και καλύτερα έτσι.

β) Είστε ξεροκέφαλοι και περίεργοι και θέλετε να μπείτε εκεί που δεν ανήκετε, επειδή ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να συνεχίζετε να διαβάζετε επειδή σας αρέσει το γράψιμό μου (εκτός αν είσαστε τόσο κακόγουστοι, ή μαζόχες, ή πραγματικά δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε)!

Διαλέξετε και πάρτε, ευχαριστώ για την κατανόησή σας, τώρα μπορείτε να αφήσετε το περιοδικό κάτω και να πάρετε τηλέφωνο τον κολλητό σας από το στρατό, ή να πάτε στη γειτόνισσά σας για να πείτε τα νέα σας.

ΤΕΛΟΣ ΑΡΘΡΟΥ

....

Χεχε, τώρα που ξεφορτωθήκαμε τους μη-σχετικούς (ένας ευγενικός τρόπος για να χαρακτηρίσεις κάποιον σαν «άσχετο»), μπορούμε να αρχίσουμε το άρθρο κανονικά! :) . Αν είστε Geek, τότε οι ιστοσελίδες για σας εν «πιλέ» γνωστές εδώ και καιρό, άρα εκ πρώτης όψεως το άρθρο αυτό δεν έχει λόγο να υπάρχει... εκτός βέβαια αν είστε Geek. Αν δεν γνωρίζετε μια από τις ακόλουθες ιστοσελίδες, τότε μάλλον σας τρώει το ενδιαφέρον για να μάθετε «τι είναι αυτή η ιστοσελίδα που θεωρείται «Geek» και εγώ δεν την ξέρω!»... Όπως και να ‘χει, here goes! την πλάκα μας κάνουμε...


Everybody Loves Eric Raymond (Except me) http://geekz.co.uk/lovesraymond

Στα γρήγορα: Ο RMS (Richard Stallman) ο ESR (Eric S. Raymond) και ο Linus Torvalds συγκατοικούν


Alien Loves Predator www.alienlovespredator.com

Το «Alien vs. Predator» ήταν απλά προπαγάνδα του Hollywood. Στην πραγματικότητα ο Preston (Predator) και ο Abe (Alien) είναι συγκάτοικοι σε ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη και ζούνε σαν λεβέντες και κάνουν ότι θέλουν.


The Daily WTF http://thedailywtf.com

«System Clock out of range»?? wtf man?!?!!1!1


ThinkGeek www.thinkgeek.com

Αν είχατε ένα εκατομμύριο λίρες για πέταμα, που θα τις.. πετάγατε; Star Wars Force FX Lightsabers; Curiously Strong Magnets; Ελβετικό σουγιά με mp3 player; T-shirt που γράφουν σλόγκαν όπως «There are 10 types of people in the world: Those who understand binary, and those who don't»; You betcha!


Hack a Day www.hackaday.com

We. Hack. Everything. Period.


Και το «συν ένα»


Bruce Schneier Facts http://geekz.co.uk/schneierfacts

Νομίσατε ότι τα είδατε όλα στο Chuck Norris facts; Δείτε τα υπόλοιπα στο Bruce Schneier Facts! «When Bruce Schneier decrypts the Da Vinci Code, the ending doesn't suck» Rock on…

Τέλος. Αυτό ήταν. Όσοι από σας ουρλιάζετε ότι «ξέχασα» ιστοσελίδες όπως /. , digg, engadget και sourceforge, ε να μην λέμε και τα αυτονόητα!


Αυτά,


Ορέστης Τριγγίδης

orestis@tringides.com , www.amalgamacy.info

( Αρχική Έκδοση: Περιοδικό StudentStyle / StudentClick www.student-style.net )

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

Ιστορίες για Αγρίους (από το Κουρασμένο Τμήμα Υποστήριξης)

Να ‘μαστε λοιπόν για ακόμη μια φορά στο αγαπημένο σας τμήμα του περιοδικού (τσόγλανοι). Όπως σε όλες τις «Ιστορίες για Αγρίους», έτσι και οι ιστορίες αυτού του τεύχους έχουν να δώσουν δύο ηθικά διδάγματα (και τα οποία σας παραθέτουμε): α) Αν μια (φαινομενικά) καλή ιδέα σας βοήθησε στην επίλυση κάποιου προβλήματος, δεν σημαίνει ότι θα δουλέψει προς την επίλυση όλων των άλλων προβλημάτων, και β) Όταν είσαι νέος και κάμνεις μαλακίες, τότε πρέπει μετά να υποστείς τις συνέπειες, και καλά να πάθεις (βλάκα!).

Οι δύο ιστορίες που ακολουθούν, και που περιστρέφονται γύρω από την ίδια κεντρική ιδέα, συνέβησαν (πραγματικά, όπως πάντα) σε μένα και σε ένα (τώρα) Ειδικό Ασφαλείας σε θέματα Πληροφορικής από την Αγγλία, που μας τη διηγήθηκε σε ένα συνέδριο. Για ευνόητους λόγους, δε σας λέμε ποια ιστορία συνέβηκε σε ποιον και που (αν και ακουστές στις ευγενείς τάξεις των Σχετικών - σ.σ.: «Geeks»), αλλά και επίσης για να κατασκευάσουμε τη συνοχή που τις ενώνει (σ.σ.: αρχίζω και ακούγομαι σαν φιλόλογος).

Πριν συνεχίσουμε λοιπόν στις ιστορίες μας (δεν κρατιέστε, ε;), μια μικρή αποποίηση ευθυνών («Disclaimer»): Αν σας φάνηκε καλή η ιδέα που θα διαβάσετε και σκέφτεστε να την εφαρμόσετε και στο δικό σας πληκτρολόγιο και αν νομίζετε ότι «ξέρετε τι κάνετε», ρισκάρετέ το με δική σας ευθύνη. Αν στο τέλος όμως τα κάνετε μαντάρες, τότε μην έρθετε μετά, επειδή «εγώ φταίω (!)», να ζητήσετε να σας δώσω το δικό μου πληκτρολόγιο, όπου οι συνεργάτες μου ξέρουν πολύ καλά τι χρήση του κάνω.

Αρχίζουν.

«Μια Καλή Ιδέα»

Ήταν κατά το απογευματάκι λοιπόν στα γραφεία της εταιρείας, όπου όλοι στο Τμήμα την αράζαμε μετά από το γεύμα… Αύγουστος, τα πρότζεκτ σχεδόν όλα τελειωμένα, η δουλειά σχετικά λίγη.

Τη νιρβάνα μας τη διακόπτει ένα αγκομαχητό που ανέβαινε τις σκάλες του Τμήματος μας. Η πανικόβλητη γραμματέας του διευθυντή του λογιστηρίου, φουντάρει μέσα εμφανώς ανήσυχη, κρατώντας (όχι πολύ σφικτά) ένα πληκτρολόγιο που… έσταζε.

«Ρε παιδιά, βοηθήστε με! Έχυσα τον καφέ στο πληκτρολόγιο του διευθυντή και τώρα όπου να σαι επιστρέφει από το διάλειμμα… τι να κάνω!;»

(κακία: μόνο όταν θέλουν βοήθεια θυμούνται να έρχονται να σε βρουν στην τρύπα που αποκαλούν «γραφείο» σου).

Χωρίς πανικό ο παρών μάστρος μου, γυρίζει και μου λέει να της δώσω ένα εφεδρικό που είχαμε στο ράφι και έπειτα λέει στη γραμματέα να μην ανησυχεί και ότι σε 2-3 μέρες θα τη φωνάξουμε να έρθει να το πάρει το πληκτρολόγιο, φτιαγμένο.

Μετά από λίγες στιγμές λοιπόν, βρισκόμαστε μαζί με το πληκτρολόγιο, αφημένο στο πάτωμα, που μούλιαζε στον καφέ… και εγώ να απορώ ΠΩΣ «θα το φτιάξουμε». Έκανα μια εισήγηση να το ανοίξω και σιγά-σιγά να καθαρίσω προσεκτικά ένα-ένα τα κουμπιά με βαμβάκι και οινόπνευμα. Αλλά ο προϊστάμενος μου απαντά:

«Τι; Τρελός είσαι; Θα κάτσεις να τα καθαρίσεις ένα-ένα; Τράβα και βάλε το κάτω από το ντους, και άνοιξε το νερό να τρέξει πάνω του κανένα πεντάλεπτο!»

Αυθόρμητα εγώ γέλασα, αλλά ο προϊστάμενος μου μαζεύοντας το πληκτρολόγιο από χάμω (με τους καφέδες ακόμα να στάζουν), μου είπε να έρθω να μου δείξει. Δεν πρόλαβα να αναρωτηθώ εάν πράγματι σοβαρολογούσε ή όχι, αλλά πράγματι σε λίγες στιγμές το πληκτρολόγιο βρέθηκε κάτω από το ντους, με άφθονο νερό να τρέχει πάνω του.

«Άσε το να καθαρίσει καλά για κανένα πεντάλεπτο, μετά να το τινάξεις καλά, και να το βγάλεις έξω στο μπαλκόνι, σε 2 μέρες το πολύ θα έχει στεγνώσει τελείως με αυτόν τον ήλιο»

Μη σας τα πολυλογώ, την επόμενη μέρα πράγματι το πληκτρολόγιο δούλευε μια χαρά, και με ικανοποίηση επιστράφηκε στην ευγνωμονούσα γραμματέα.

Καλό κόλπο δεν συμφωνείτε; Για διαβάστε όμως και παρακάτω…

«Ελιξίριο δια πάσα ασθένεια και πάσα μαλακία», ή «Μην το παίζεις πολύ έξυπνος»

Μερικές βδομάδες μετά και όντας ο νέος της υπόθεσης, ήμουν και ο πρώτος που έφτανε στο γραφείο επειδή είχα καθήκον να ελέγχω κάθε πρωί κάτι συστήματα, έπινα ήσυχα το πρωινό φραπέ μου εις στάση χαλαρή, περιμένοντας τους άλλους να έρθουν για να αρχίσουμε δουλειά.

Τη γαλήνη μου διακόπτει (σας θυμίζει κάτι αυτό;) ένα τηλέφωνο που κτύπησε στο διπλανό γραφείο του προϊστάμενου, συμβάν κάπως ασυνήθιστο για το πρωινό της ώρας. Απαντώ λοιπόν το τηλέφωνο («Καλημέρα σας… Όχι δεν ήρθε ακόμη… θέλετε να του πω κάτι;»)

Ήταν η γραμματέας, του γενικού διευθυντή αυτή τη φορά.

«Βοήθεια! Έχυσα τον καφέ πάνω στο πληκτρολόγιο του κύριου διευθυντού! Και στις 11 που θα έρθει θα το θέλει! Τι να κάνω;!!»

«Η Ιστορία επαναλαμβάνεται»… σκέφτηκα.

Παίρνω λοιπόν το ύφος του ξερόλα engineer και της λέω λοιπόν να το πάρει και να το βάλει κάτω από τη βρύση για 5 περίπου λεπτά, μετά να το τινάξει καλά, και να το βγάλει έξω στον ήλιο και να στεγνώσει».

«Τι;;;;» απαντά όχι αδικαιολογήτως σαστισμένα, «Δεν θα χαλάσει εντελώς έτσι; Δεν χαλούν τα ηλεκτρονικά;»

«Όχι» την καθησυχάζω, «αυτό κάνουμε πάντα όποτε συμβαίνει αυτό. Αν μετά ο κύριος διευθυντής θελήσει να χρησιμοποιήσει τον υπολογιστή, να έρθετε να σας δώσουμε εμείς άλλο».

Διστακτικά με ευχαρίστησε η γραμματέας, και τελειώσαμε την πρωινή μας συνομιλία. Μετά από λίγο άρχισαν να καταφθάνουν και οι υπόλοιποι του τμήματος, και αφού ανάφερα την κατάσταση των συστημάτων και το συμβάν που «κανόνισα» δια του τηλεφώνου, η ημέρα συνεχίστηκε στους σχετικά χαλαρούς καλοκαιρινούς ρυθμούς.

Λίγο πριν το μεσημέρι όμως και καθώς ήμασταν όλοι στο γραφείο του προϊστάμενου και κουβεντιάζαμε για ταβέρνες, ένα τηλεφώνημα μας διακόπτει.

Δεν χρειάστηκε να μαντέψω ότι ήταν ο γενικός διευθυντής, αφού όλοι μπορούσαμε να ακούσουμε δυνατά και καθαρά τις αγριοφωνάρες του από το τηλέφωνο, να ρωτούν «ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΙΠΕ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΜΟΥ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ LAPTOP ΜΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΥΣΗ!!;;»

Η παγερή παύση και τα αποχαυνωμένα βλέμματα μας που έβλεπαν ο ένας τον άλλο, έκαναν πέρα για πέρα φανερό ότι κάποιος την είχε… (ξέρετε τι). Αν ήσασταν παρών στο σκηνικό και είχατε μαζί σας μια φωτογραφική μηχανή, σίγουρα θα βγάζετε μια ωραία «priceless» φωτογραφία-μνημείο ηλιθιότητας.

Αυλαία…

Ορέστης Τριγγίδης.

orestis@tringides.com , www.amalgamacy.info

( Αρχική Έκδοση: Περιοδικό StudentStyle / StudentClick www.student-style.net )

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

Ιστορίες για αγρίους, από ένα κουρασμένο Τμήμα Υποστήριξης

Τελικά αυτή η στήλη της πλάκας, έκανε αναπάντεχα την πιο δυνατή εντύπωση στο προηγούμενο τεύχος, λαμβάνοντας θετικότατα σχόλια από τους αναγνώστες μας . Οι ιστορίες του προηγούμενου τεύχους προκάλεσαν όχι μόνο το γέλιο, αλλά και έκπληξη και απορία κατά πόσο πράγματι συμβαίνουν στ’ αλήθεια όλα αυτά. Η απάντηση είναι ναι, ότι διαβάζετε συνέβηκε πραγματικά και μας τα διηγείται ένας υπάλληλος μιας εταιρείας Πληροφορικής στην Κύπρο, που για ευνόητους λόγους, ονόματα ανθρώπων και εταιρειών παραλείπονται.

Στις ιστορίες αυτού του τεύχους, δύο είναι τα ηθικά διδάγματα: Πρώτον, η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά, και δεύτερον, μερικές φορές η λύση κάποιου προβλήματος που αντιμετωπίζουμε πιθανόν να είναι εντός του βεληνεκούς της απλής κοινής λογικής και να μην απαιτείται παρέμβαση ειδικού. Τι ακριβώς εννοούμε μ΄αυτό; Δεν έχετε απλά να διαβάσετε... και να κλάψετε.


Ιστορία Πρώτη.

«

Ήμουν στην παλιά δουλειά, όταν ένα πρωινό μας παίρνουν τηλέφωνο από μία κυβερνητική υπηρεσία για να μας αναφέρουν ότι ένα πληκτρολόγιο δεν δούλευε καθόλου, και να πάμε να το κοιτάξουμε. Παίρνω τότε εγώ τα εργαλεία μου, και ξεκινώ, ο καημένος, να πάω να δω τι γίνεται.

Φτάνω λοιπόν, θα είχε 2-3 υπολογιστές στο γραφείο, ρωτώ «που είναι η <τάδε> κοπέλα που έχει πρόβλημα με το πληκτρολόγιο» και με υποδεικνύουν σε ένα από τα γραφεία. Το γραφείο ομολογουμένως πολύ συγυρισμένο, πολύ καθαρό, «μπράβο» σκέφτηκα, ωραίο...

Πιάνω λοιπόν το πληκτρολόγιο για να το δω, και όπως το γυρίζω, αρχίζανε και πέφτανε ψίχουλα από ψωμιά, μπισκότα, σουσάμια (μαύρα και κίτρινα), σταχτοί του τσιγάρου... Σε αυτό το σημείο σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν καλή ιδέα να του φυσήσω με τον πεπιεσμένο αέρα (σκεφτείτε τι βρώμα θα εκτοξευόταν!), και έτσι είπα να το ανοίξω. Το ανοίγω λοιπόν και, Παναγία μου, τι να δω: Στάχτες, μυρμήγκια, ακόμη λίγο να είχε και ποντίκια εκεί μέσα!

Μετά από όλη αυτήν την αηδία από αυτό το «σπουδαίο θέαμα», χάνω την υπομονή μου και της λέω: «Μα τι ενόμισες ότι είναι το keyboard;; Το keyboard είναι για να γράφουμε, όχι για σταχτοδοχείο, ούτε να τρώμε από πάνω και για να πίνουμε!».

Μέσα στην «συλλογή», υπήρχαν ακόμα και αποξηραμένες πιτσιλιές από χυμό που από το χρώμα μου φαίνονταν σαν την <Χ μάρκα>… Δεν ξέρω, δεν θα δοκίμαζα!

Γιακ!

»

Ιστορία Δεύτερη

«

Πριν τέσσερα χρόνια, πήγαμε και παραδώσαμε ένα καινούριο υπολογιστή σε μια κοπέλα, ηλικίας γύρω στα σαράντα.

Την επόμενη μέρα μας παίρνει τηλέφωνο, έξω φρενών, και μας λέει: «Δεν ντρέπεστε! Μου φέρατε χαλασμένο computer! Τι σόι εταιρεία είσαστε! Και θέλω πίσω τα λεφτά μου! Και να πιάσω τον διευθυντή σας και να κάνω παράπονο» και και και... Απόρησα λοιπόν εγώ, επειδή είχαμε ελέγξει τον υπολογιστή ότι δούλευε κανονικά όταν τον παραδώσαμε. Μην μπορώντας να βγάλω άκρη από το τηλέφωνο, της είπα ότι «θα πρέπει να έρθω να το κοιτάξω από κοντά, επειδή όταν τον πήραμε μόλις χθες δούλευε μια χαρά».

Ξεκινώ να πάω λοιπόν, περιμένοντας να δω τα χειρότερα: καμένη τροφοδοσία ρεύματος (power supply), ή κανένας ελαττωματικός δίσκος...ξέρω ‘γω τι, μηχανήματα είναι, χίλια-δυο πράματα συμβαίνουν κάθε μέρα.

Φτάνω λοιπόν, μου ανοίγει την είσοδο, και με το που μπαίνω μέσα στο σπίτι, πρόσεξα ότι υπήρχε πολύ λίγο φως. «Εντάξει», σκέφτηκα, «μπορεί να μην της αρέσει το φως, ο ήλιος, όπως και εμένα μέσα στο γραφείο μου δεν μου αρέσει να ‘χει και πολύ φως».

Πατάω λοιπόν το κουμπί του υπολογιστή για να ξεκινήσει... πράγματι, τίποτα. «Φτου να πάρει, μάλλον θα είναι κανένα καμένο power supply», σκέφτηκα, οπόταν το ανοίγω να δω μέσα, αλλά δεν μύριζε τίποτα καμένο!

Τέλος πάντων, επειδή δεν έβλεπα και πολύ καλά, παρακάλεσα την (μ)πελάτη αν είχε την καλοσύνη να ανάψει το φως. Πάει, πατά το διακόπτη, τίποτα. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι ΔΕΝ ήταν τυχαίος ο ανύπαρκτος φωτισμός, επειδή, πολύ απλά, ΔΕΝ υπήρχε ρεύμα στο σπίτι!

Για να σας περιγράψω εν συντομία την τραγελαφική σκηνή που ακολούθησε: Μου ανεβαίνει εμένα το αίμα στο κεφάλι, η τύπισσα να δηλώνει ότι ΔΕΝ παραξενεύτηκε από την πλήρη απουσία φωτισμού στο σπίτι της εκείνη την ημέρα (άρα χαμπάρι ότι έπεσε το ρεύμα), και εγώ απελπισμένα να της λέω «Κυρία μου! Έπεσε το ρεύμα, πως θέλετε να δουλέψει το computer;!; Χρειάζεται ρεύμα το μαυρογέρημο!».

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, να μην γνωρίζει καν που βρισκόταν ο κεντρικός διακόπτης (του σπιτιού της!). Όταν επιτέλους τον βρήκαμε και τον σηκώσαμε πάλι, διαπιστώσαμε ότι ο υπολογιστής της δούλευε «μιάαα χαράαα»...

Και το κερασάκι στην τούρτα; Τι άλλο βέβαια από τον αναπόφευχτο καυγά, αρνούμενη να χρεωθεί για την μιάμιση ώρα που έχασα από τη ζωή μου (και από την εταιρεία μου), μαζί με τη διαλογική (έντονη) συζήτηση που έπρεπε να κάνω μαζί της μέχρι να της δείξω να καταλάβει ότι ο χρόνος μου στοιχίζει στην εταιρεία μου, και άρα πρέπει να τον χρεωθεί.

Μάταιες όμως οι κουβέντες μου, οπόταν απηυδισμένος στο Αμήν, της λέω «αν έχει πρόβλημα να επικοινωνήσει με την εταιρεία», και φεύγω!

Αμάν πλέον!

»

Β.Τ. Επιμέλεια: Ορέστης Τριγγίδης.

orestis@tringides.com , www.amalgamacy.info

( Αρχική Έκδοση: Περιοδικό StudentStyle / StudentClick www.student-style.net )

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

5 + 1 Internet Φαινόμενα που συνεισέφεραν στο World Wide Waste

ΠΡΟΣΟΧΗ: Μην αρχίσετε να διαβάζετε το ακόλουθο άρθρο εάν είστε γενικά ευαίσθητοι, δεν σας αρέσει η βαριά γλώσσα και οι σεξουαλικές αναφορές, δεν σας αρέσουν τα «παράξενα θέματα», ή αν γενικά έχετε την τάση να προσβάλλεστε εύκολα από διαφορετικό από τα συνηθισμένα πρότυπα χιούμορ. Δεν θέλω να προσβάλω κανένα και ήδη λογοκρίνω αρκετά τον εαυτό μου. Έχετε προειδοποιηθεί.


Καταρχήν, τι ορίζει η έννοια «
Internet Φαινόμενο» ( ή αλλιώς, «Internet meme»); Ή μάλλον, ας λείπουν οι εγκυκλοπαιδικοί ορισμοί, και ας πάρουμε ένα υποθετικό παράδειγμα:

Σκεφτείτε ένα Σάββατο βράδυ, βγαίνετε έξω με την παρέα σας και ένας φίλος σας, σε μια πολύ αστεία (και άβολη για εκείνον) φάση, όντας τύφλα στο μεθύσι, τρέχει πάνω στο μπαρ, χωρίς ρούχα, και φωνάζοντας «είμαι μία βοσκοπούλα», γλιστρά και προσγειώνεται με τα μούτρα στο ψυγείο με τις μπύρες!

«Τυχαία» εσείς, κινηματογραφείτε την όλη φάση στο κινητό σας. Αφού αργότερα πάτε σπίτι σας και μετά αφού έχετε ξεράσει από τα γέλια βλέποντας το ανεκτίμητο («priceless») κλιπάκι για χιλιαστή φορά, αποφασίζετε να κατεβάσετε το βίντεο στον υπολογιστή σας, και να το στείλετε μέσω email σε καμιά δεκαριά κολλητούς σας για να πολλαπλασιάσετε το γέλιο σας.

Την ίδια «φαεινή» ιδέα όμως, έχουν και οι άλλοι δέκα φίλοι σας, όπου με τη σειρά τους στέλνουν το βίντεο σε άλλους δέκα ο καθένας, και συνεχίζει αυτή η ιστορία, μέχρι που ο φίλος σας καταλήγει να γίνει σε 48 ώρες, ρεζίλι ανά τον απανταχού Ελληνόφωνο πληθυσμό, και το σλόγκαν του «είμαι μία βοσκοπούλα» καταλήγει σε ring tones, t-shirts, και η φωτογραφία του wallpaper σε κινητά τηλέφωνα.

Χειρότερα, βρίσκεται και ένας που δεν έχει τι να κάνει, και φτιάχνει μία μικρή ιστοσελίδα με το βίντεο, το στέλνει και σε κανένα website community όπως το B3ta ή το Slashdot, και ιδού: τότε ξέρετε ότι είσαστε η αιτία να δημιουργηθεί ένα Internet φαινόμενο, και όλοι γελούν με τα χάλια του φίλου σας, και εσείς παρακαλάτε να μην σας ανακαλύψει ποτέ.

Παρατραβηγμένο νομίζετε; Τότε ας μου εξηγήσει κάποιος τι γυρεύει για τρίτη φορά στο inbox του email μου εκείνο το βίντεο που έλαβε χώρα σε φυλάκιο της Εθνικής συμΦοράς στην Άχνα, με τις ιδιαίτερες στιγμές μιας εν λόγω κυρίας με άλλους δέκα φαντάρους;

Λοιπόν, αφού με το παράδειγμά μου πήρατε μια ιδέα για το τι εστί «Internet Φαινόμενο», σε αυτό το τεύχος σας παρουσιάζουμε (5 + 1 =) 6 από αυτά, όπου (με την αχρηστία τους) άφησαν εποχή στον Ιστό του Παραλόγου του Internet, συν ένα Κυπριακό πολύ σπέσιαλ!

Από απλές φωτογραφίες, μέχρι εξωφρενικές προσωπικότητες, μέχρι «θρυλικά» βίντεο (βλέπε «Άχνα») και ιδιαίτερες ιστοσελίδες, όλα αυτά είναι μερικές από τις αφορμές για τη δημιουργία ενός Internet Φαινόμενου.

Τα φαινόμενα που αναφέρουμε σε αυτό το τεύχος, ίσως να μην είναι ούτε τα πιο «τρανταχτά», «αστεία» και αντιπροσωπευτικά (αντιλαμβάνεστε ότι δεν θέλουμε να μας κατεβεί κανένας εισαγγελέας), αλλά δεν πειράζει: η νοητική σας υπόσταση πάλι θα υποφέρει, όπως έγινε ήδη και σε εκατομμύρια άλλους.


Call On Me

Όσες (και όσοι) από σας συμμετέχετε σε τάξεις aerobics, τότε ήδη θα έχετε πέσει κάτω και ψάλλετε τον απόλυτο ύμνο του γυμναστηρίου «Call On Me»!

Το συγκεκριμένο άσμα είναι πολύ δημοφιλές και στα clubs. Υπεύθυνος για το «Call on Me» (5 βδομάδες στα UK Top Charts) είναι ο κύριος DJ Eric Prydz, που βασίστηκε στο hit του Steve Winwood, «Valerie», του 1982.

Το βίντεο κλιπ του «Call on Me» (όπου και αυτό ήταν και η αφορμή του Internet φαινομένου) είχε σαν «πλοκή» μία τάξη aerobics με καλλίγραμμες κυρίες και μόνο ένα (τυχερό) άντρα, που επιδίδονταν σε ένα ιδιαίτερα αισθησιακό είδους αεροβικής «γυμναστικής», που ούτε λίγο πιο πολύ, προσομοίαζε με μία σύνθετη σεξουαλική πράξη.

Τόσος ήταν ο πανικός που προκάλεσε λοιπόν το εν λόγο βίντεο κλιπ, ώστε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, πάρα πολλοί ήταν αυτοί που το κατέβασαν / αγόρασαν μέσω διαφόρων online υπηρεσιών. Διάφορες συντηρητικές οργανώσεις έδωσαν μάχη για την απαγόρευσή του από τη τηλεόραση, με μοναδικό αποτέλεσμα όμως να συμβάλουν στην περαιτέρω διάδοση της φήμης του!

Αργότερα όμως τα πράγματα πήραν μια διαφορετική τροπή: Εκατοντάδες ομάδες «χορευτών» άρχισαν να παράγουν τα δικά τους «βίντεο κλιπ», σατιρίζοντας το, και αντιγράφοντας τη χορογραφία. Μέσα στη γκάμα των «πρωταγωνιστών» βρίσκει κανείς παχουλούς αγύμναστους κυρίους στο σαλόνι τους, φοιτητές που δεν έχουν τι να κάνουν, στρατιώτες που κάνουν την πλάκα τους, έφηβες κοπελίτσες που… απελευθερώνονται… τα αποτελέσματα: Ξε-κα-ρδι-στι-κά!

Για να δουν και τα δικά σας (πεινασμένα) μάτια μερικά από αυτά τα πάμπολλα κλιπ που κυκλοφορούν στο Internet, δεν έχετε παρά να πάτε στο http://video.google.com ή στο www.youtube.com και να κάνετε search για «Call on Me».

(σημείωση για τους κυρίους αναγνώστες μας: Υπάρχουν δύο εκδώσεις του –αυθεντικού- βίντεο κλιπ: η Daylight και η Late Night).


Seanbaby

Ο Sean Reiley (άλλος: «Seanbaby») είναι υπεύθυνος για περισσότερα από ένα Internet Φαινόμενα. Γνωστός για το καυστικό, κυνικό και όχι-τόσο-αγνό χιούμορ του, συνέβαλε στη δημιουργία διαφόρων αξιοσημείωτων ιστοσελίδων, όπου με τη σειρά τους εξελίχθηκαν σε Internet Φαινόμενα από μόνες τους.

Μερικές ιστοσελίδες να ελέγξετε (κατά προτίμηση εκτός χώρου εργασίας και κολεγίου): http://www.fatchicksinpartyhats.com/ (ατέλειωτο σατανικό γέλιο), http://www.portalofevil.com/ (πύλη ανίερης πληροφόρησης και διασκέδασης), http://www.seanbaby.com/ (ωμά πράγματα)…

Θέλετε και άλλα; Στις ιστοσελίδες του Seanbaby που σας δώσαμε θα βρείτε links πολλών άλλων ιστοσελίδων παρόμοιου περιεχομένου.


Albinoblacksheep.com


Η παροιμία λέει: Δώστε σε κάποιον φαγητό, και θα χορτάσει για μια μέρα. Δώστε του όμως τη διεύθυνση http://www.albinoblacksheep.com και πιστέψτε με, θα σας αφήσει ήσυχους για τουλάχιστον ένα μήνα!

Πρόκειται για ακόμα ένα portal, όπου από το 1999, φιλοξενεί αστεία (;) videos, animations, εικόνες κλπ, τα οποία συνεισφέρουν χρήστες.

Απλά μνημειώδη.

Για το τι είδους συνεισφορές εννοούμε, δείτε αυτό το αντιπροσωπευτικό δείγμα: http://www.albinoblacksheep.com/flash/demented.php , και όσο αντέξετε!


<Κάποιος Διάσημος> Ate My Balls!

Εμ… η όλη «Ate My Balls» μανία (ή απλά «ΑΜΒ»), άρχισε το 1996, όταν ένας φοιτητής εν ονόματι Nehal Patel, είχε την «έμπνευση» να πάρει μερικές ζωγραφιές από ένα κόμιξ με τον Mr. T (βλέπε «The A Team»), και αλλάζοντας τις λεζάντες, να φτιάξει ένα σενάριο που να ισχυρίζεται ότι «Ο Mr. T Έφαγε Τις… Μπάλες Μου»! ( http://www.geocities.com/nkpatel/mrt/ ).

Λοιπόν, ότι και να κάπνιζε ο φίλτατος Nehal την ώρα που σκέφτηκε αυτό το πράγμα, πρέπει να κάπνιζαν το ίδιο χαρμάνι κι άλλοι πάααρα πολλοί. Ειδάλλως δεν εξηγείται τα εκατοντάδες άλλα παρόμοια sites που δημιουργήθηκαν, αφιερωμένα στο γεγονός ότι κάποιος (ή κάτι) διάσημος τους «έφαγε τις μπάλες»!

Μερικοί τίτλοι και πρωταγωνιστές: Mr. Bean ate my balls, King Kong ate my balls, Homer Simpson ate my balls, McDonalds ate my Mcballs, Braveheart ate my balls, Dave Hasselhoff ate my balls, Monica Lewinsky ate my balls, Metallica ate my balls… η λίστα συνεχίζεται.

Πού μπορείτε να τα βρείτε; Δοκιμάστε αυτές τις συλλογές: http://members.tripod.com/~krazy_keith/Ballz.html και http://dir.yahoo.com/entertainment/humor/tasteless/ate_my_balls/ .


Mahir Çağrı

Ο Mahir Çağrı, κάτοικος Σμύρνης, αποτελεί κλασσικό παράδειγμα της περίπτωσης που αρκούν μόνο μερικές συνεχόμενες προωθήσεις (forward) κάποιου email, για να γίνει κάτι γνωστό ανά το παγκόσμιο σε μία νύχτα.

Ο Mahir λοιπόν, θέλοντας να έχει και αυτός τη δική του παρουσία στο Διαδίκτυο, έφτιαξε την προσωπική του ιστοσελίδα ( http://www.ikissyou.org/famous_site/famous_site.html ), όπου με τα λίγα Αγγλικά του δήλωνε τα θρυλικά: "I KISS YOU!!!!!!", "Who is want to come Turkey I can invitate...", "She can stay my home..." και "I Like sex". Συμπεριλαμβάνονταν φυσικά και οι ανάλογες φωτογραφίες με αυτόν, με τις συνοδευτικές λεζάντες που επεξηγούσαν με επίσης χάλια Αγγλικά (δεν συζητώ το ύφος) τα χόμπι του, τις χώρες που ταξίδεψε κλπ. Στο τέλος, δίνοντας τον αριθμό του κινητό του, προσκαλούσε όλες τις ωραίες κοπέλες να έρθουν να τις φιλοξενήσει στο σπίτι του!

Κάποιος όμως που βρήκε στο δρόμο του αυτό το «διαμάντι», θέλοντας να μοιραστεί το γέλιο με τους φίλους του, έστειλε τη διεύθυνση παρακάτω (σας θυμίζει κάτι αυτό το σενάριο;).

Το τι ακολούθησε μετά δεν υπάρχει λόγος να το αναφέρουμε. Κοντολογίς λοιπόν ο Mahir Çağrı από άσημος δάσκαλος / δημοσιογράφος στη Σμύρνη, έγινε γνωστός ανά το παγκόσμιο. Επωφελούμενος όμως στο μέγιστο την απρόσμενη δημοσιότητα (βασικά όλος ο κόσμος γελούσε εις βάρος του), κατάφερε να κάνει τη τύχη του και να γίνει διάσημος.

Περιττών να πούμε τα πολλά άλλα sites που δημιουργήθησαν μιμούμενα το στυλ και το καλούπι της ιστοσελίδας του! Πχ: Osama bin Laden, Mr. T, Star Trek, Άγιος Βασίλης κλπ. Δείτε τα και γελάστε άπλετα λοιπόν: http://dir.yahoo.com/Entertainment/Humor/Computers_and_Internet/Internet/Web_Site_Parodies/Mahir/ .


και το αποτελείωμα:

http://slashdot.org/

Οι υπεύθυνοι των πλείστων Internet Φαινομένων συχνάζουν σε αυτόν το χώρο. Βασικά, ο ίδιος ο χώρος είναι ένα Internet Φαινόμενο από μόνος του, και επίσης αποτελεί εκκολαπτήριο τέτοιων καταστάσεων.

Χωρίς το /. (Slash - Dot .), το Internet δεν θα ήταν όπως το ξέρουμε σήμερα.

Εάν ενδιαφέρεστε για τα πάντα, τότε αυτό το site είναι για σας: «News for Nerds. Stuff that matters».


και επί του πιεστηρίου, το καλύτερο για το τέλος: ένα Κυπριακό Internet Φαινόμενο!


Thegaroi.com (!)

Έχετε φανταστεί πως θα ήταν τα Star Wars, εάν κάποιοι έπαιρναν μερικά clip από τις ταινίες και τους έβαζαν Κυπριακούς χιουμοριστικούς διάλογους; Τώρα θα αναρωτιέστε «μα έσιει έτσι γάααρους που ήταν να κάτσουν να κάμουν έτσι μεγάλη μαλακία;».

Φανταστείτε τις ακόλουθες σκηνές:

­ Ο πατήρ Darth Vader (άλλος «κύριος Μαυροκέφαλος») είναι πολύ θυμωμένος με τον γιο του το Λούκη (Luke Skywalker), επειδή «έπαιξεν την αντένα της τηλεόρασης», λόγο του ότι «ήθελεν να βρει ένα πεζούνι που έκατσεν πάνω», με αποτέλεσμα «να χάσουν το πορνό που το LTV».

­ Ο Λούκης (άλλος «κύριος Johnny Walker») πάει να «αγοράσει δέκα Ρουμάνες» από τον κύριο Jabba («κύριος Μούχτης») για το πάρτι του παπά του το Σάββατο.

­ Ο Chui παίζει μούτσιο, και οι υπόλοιποι δεν μπορούν να το πιστέψουν.

Σοκαριστήκατε; Τότε δεν θα έπρεπε να διαβάζετε τώρα αυτή τη γραμμή επειδή η προειδοποίηση στην αρχή ήταν σαφής.

Λοιπόν, ξεχάστε το γλυκανάλατο χιούμορ των στερεότυπων ελαφριών «sitcom» κωμωδιών που έχετε συνηθίσει στην τηλεόραση της «Νέο-Κυπριακής» κουλτούρας.

Μέσω των προσαρμοσμένων / ντουμπλαρισμένων σε Κυπριακούς διάλογους κλιπ των Star Wars, οι thegaroi.com αποδίδουν το πραγματικό Κυπριακό χιούμορ που κάνει ο μέσος Κύπριος καθημερινά για να ξεδώσει. Αστεία για γυναίκες (ή άντρες αναλόγως), κουβέντες πλούσιες σε βρισιές, παλικαροσύνες / ψωροπερηφάνιες, για καμπαρέ, για τις βρομιές της Κυπριακής πραγματικότητας, εμπαιγμό πάσης μορφής εξουσίας (μάστρους, υπουργούς, προέδρους). Αυτό είμαστε.

Κατά τα άλλα αν δε συμφωνείτε, δεν πειράζει, άποψη της στήλης και άποψη δική σας. Δέστε το απλά σαν χιούμορ και απολαύστε το πρώτο και καλύτερο Internet Φαινόμενο Made in Cyprus! Τα παλικάρια (Αλέξης Ανδρέου και Αλέξανδρος Φεραίος) κατάφεραν να αφήσουν το στίγμα τους και αυτό που κάνουν να τύχει αναγνώρισης. Η δημοτικότητα της ιστοσελίδας τους είναι ψηλή, μερικές αναφορές στον Τύπο καθώς και αρκετές αναφορές στο διαδίκτυο. Προσωπικά και όσους ξέρω που είδαμε τα κλιπάκια (ειδικά το πιο πρόσφατο), κλαίγαμε από τα γέλια και τα βλέπαμε ξανά και ξανά για μέρες! Και σε κάποια φάση, όταν κάποιος τα δει πολλές φορές, ορισμένες από τις ατάκες υιοθετούνται.

Τραβάτε λοιπόν στη διεύθυνση thegaroi.com και διαπιστώστε από μόνοι σας ότι το ΚΨΜ της Σκοτεινής Πλευράς καλά κρατεί (όταν δεν είναι με άδεια ο σουβλιτζιής), το μενού είναι ενισχυμένο και ο κύριος Vader απαιτητικότατος («2 σίκλες τραχανά τζιαι μια φάουσα κούπες» μεταξύ άλλων). Α, και δε συγχωρεί λάθη.


Ορέστης Τριγγίδης.

orestis@tringides.com , www.amalgamacy.info

( Αρχική Έκδοση: Περιοδικό StudentStyle / StudentClick www.student-style.net )

Τα μαγκόπαιδα της Λαϊκής Τράπεζας το έβαλαν στο site τους (χωρίς να κόψουν τίποτα): http://www.whatsup.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=2481&tt=graphic&lang=l1


Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2007

Ιστορίες για αγρίους, από ένα κουρασμένο Τμήμα Υποστήριξης

Σε αυτό το τεύχος, θα κάνουμε κάτι διαφορετικό: Αντικαθιστούμε την έννοια της «αυτοτελής ιστορίας» με την έννοια της «περιπέτειας», δηλαδή, γύρω από ένα κεντρικό θέμα, αναφέρουμε 2-3 σχετικές (και πάντα κωμικοτραγικές) ιστορίες που έλαβαν χώρα.

Οι ιστορίες αυτού του μήνα προέρχονται από τα στόματα ενός System Administrator μίας τράπεζας στην Κύπρο και από μένα, όταν για ένα φεγγάρι δούλεψα σε μια μεγάλη εταιρεία στην Ελλάδα. Ονόματα οργανισμών και.. αυτοχείρων παραλείπονται για ευνόητους λόγους (δες editorial του παρόντος SC).

Οι περιπέτειες αυτού του τεύχους, αναφέρονται στις δυσκολίες επικοινωνίας μεταξύ κάποιων ανθρώπων και του υπολογιστή – συγκεκριμένα στη χρήση του ποντικιού (το γνωστό σε όλους μας σαν «mouse»). Τώρα πολύ εύλογα θα διερωτάστε «Τι είναι τόσο μεγάλη φιλοσοφία να δουλέψεις ένα mouse»; Διαβάστε λοιπόν την περιπέτεια που ακολουθεί (μαζί με τις αναπαραστατικές φωτογραφίες που τη συνοδεύουν) και θα καταλάβετε.

Κύκλος Περιπετειών: «Το mouse μου!»

«

Ήρθε ο καιρός στην τράπεζα που δουλεύω να μπει ένα νέο σύστημα, όπου μεταξύ άλλων, προνοούσε ότι όλοι οι υπάλληλοι θα έπρεπε να έχουν και να χρησιμοποιούν υπολογιστή στο γραφείο.

Μέσα λοιπόν στη φάση της εγκατάστασης του νέου συστήματος, το σχέδιο ήταν ότι όλοι οι υπάλληλοι έπρεπε να περάσουν από εκπαίδευση («training»), ούτως ώστε από την πρώτη μέρα λειτουργίας του συστήματος όλοι να είναι εις θέση να δουλέψουν χωρίς διακοπή από την κανονική ροή των εργασιών.

Το δύσκολο της υπόθεσης ήταν ότι μέσα στο προσωπικό που έπρεπε να εκπαιδευτεί, συμπεριλαμβάνονταν και άτομα που δεν είχαν αγγίξει (σχεδόν) καθόλου υπολογιστή στη ζωή τους, ή χρησιμοποιούσαν τα ίδια παλιά συστήματα τα τελευταία 25 χρόνια. Μεταξύ αυτών και διευθυντές τμημάτων.

Το χρέος της εκπαίδευσης το ανέλαβα εγώ. Έτσι, βρέθηκα στη δύσκολη θέση που όχι μόνο έπρεπε να διδάξω το νέο σύστημα, αλλά επίσης αναγκαστικά να δείξω πολύ βασικά πράγματα σχετικά με υπολογιστές (όπως «το computer ανάβει με αυτό το κουμπί» και «το διπλό κλικ είναι δύο γρήγορα πατήματα… πιο γρήγορα... ξεπατάτε πρώτα το κουμπί» και ούτω καθεξής).

Από αυτή τη διαδικασία, αναφέρω τρία… αξιομνημόνευτα περιστατικά.

Πρώτο Περιστατικό: «Εε φίλε, εχάλασαν τα κουμπιά του mouse μου»

Μια μέρα λοιπόν κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, με φωνάζει ένας από τους εκπαιδευόμενους (διευθυντής τμήματος) και μου λέει «Έλα δω, και χάλασε το mouse, δεν πατιούνται τα κουμπιά». Παραξενεύτηκα από αυτό το πρόβλημα (μιας και τα ποντίκια ήταν καινούργια) και πλησίασα κοντά του.

«Νάτο! Πατώ τα κουμπιά και δεν κάνει τίποτα!»

Επειδή μια εικόνα λέει χίλιες λέξεις, το θέαμα που αντίκρισα, αναπαριστάται περίπου ως εξής:


Ναι, ο φίλτατος κρατούσε το mouse ανάποδα (!) και με μανία προσπαθούσε να πιέσει τα (ανύπαρκτα) κουμπιά (επειδή προσωπικά δεν ξέρω κανένα κατασκευαστή που να φτιάχνει mouse με επιπρόσθετα κουμπιά στο πίσω μέρος)!

Προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου (και να καλύψω τη χαώδης σύγχυση που θα προκαλούταν από τα γέλια των υπόλοιπων εκπαιδευομένων μόλις αντιλαμβάνονταν την γκάφα), πήρα το mouse από το χέρι του, το γύρισα γρήγορα ανάποδα, και του το έβαλα πίσω στο χέρι του. Ευθύς αμέσως, δείχνοντας πλέων στην οθόνη του, του είπα «Να πας εδώ, και να πατήσεις και να γράψεις μπλα μπλα…». Αυτός βέβαια, κατάλαβε αμέσως τη γκάφα του, κοκκίνισε, αλλά κανείς από τους διό μας δεν είπε τίποτα, έτσι ώστε να καλύψουμε το ρεζιλίκι.

Εννοείται ότι πιο μετά, όταν τέλειωσε η μέρα, τα λέγαμε με τους φίλους συναδέρφους και ξερανόμασταν στα γέλια!

Δεύτερο Περιστατικό: «Έλειψεν το τραπέζι (!)»

Στην Κύπρο υπάρχει η νοοτροπία του «ένας μπορεί να ξεζουμιστεί και να βγάλει τη δουλειά άλλων δέκα» και του «πρέπει να ξέρεις να τα κάνεις ούλλα, αμέσως και την προηγούμενη μέρα πριν σου το ζητήσουμε».

Έτσι και εγώ, σε συνδυασμό με τη φύση της δουλειάς μου, τα «καθήκοντά» μου (που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με το συμβόλαιο εργασίας μου) συμπεριλαμβάνουν από το να θέτω πολιτικές σχετικά με την ασφάλεια των δικτύων όλης της εταιρείας, μέχρι να πατήσω το κουμπί «ΟΝ» της οθόνης του πανικοβλημένου υπάλληλου στον άλλο υποκατάστημα που νομίζει ότι «το computer του εδιαλύθηκεν».

Και ειδικά όταν αυτός ο «πανικόβλητος υπάλληλος» τυχαίνει να είναι και διευθυντής τμήματος, τρέχεις για να μη χαλάσουν οι «καλές σχέσεις» και για να μη σε φαν οι κακές γλώσσες.

Οπόταν μια μέρα παίρνω ένα τηλεφώνημα, και ο συνομιλητής μου λέει:

-«Ε φίλε», (με αυτόν τον «ε-φιλε-τισμό» παν όλα μπροστά σε αυτό τον τόπο), «έλειψεν το τραπέζι, και δεν μπορώ να πάω πιο δεξιά με το mouse, τι να κάνω;»

-Τι εννοείς «έλειψεν το τραπέζι»; Τι σχέση έχει αυτό με το mouse!;

Τέλος πάντων, μην μπορώντας να αντιληφθώ το πρόβλημα (και αφού κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να τη γλιτώσω με απλές οδηγίες από το τηλέφωνο), πήγα να δω από κοντά την κατάσταση.

Μόλις αντίκρισα αυτό το θέαμα…


… και να μου λέει ο άλλος «Έτω ρε φίλε, θέλω να πάω πιο δεξιά στην οθόνη και εν μπορώ επειδή έλειψε το τραπέζι, τι να κάμω;»… έμεινα απλά άφωνος. Ήμουν τουλάχοτσον «not amused».

Μπορεί εσάς να σας φαίνεται αστείο τώρα, αλλά για μένα εκείνη η στιγμή ήταν το υπόγειο της καριέρας μου και των χρόνων των σπουδών μου.

(Όμως μετά πάλι ξεραθήκαμε στα γέλια με τους συναδέλφους!!)

Τρίτο περιστατικό: «Πρακτικές» λύσεις!

Ήταν ακόμη μια φορά που ανάλαβα το καθήκον του εκπαιδευτή. Το σενάριο πάντα παρόμοιο: Νέα συστήματα, υπολογιστές σε νέα κλιμάκια, κάποιος πρέπει να εκπαιδεύσει το προσωπικό.

Σε μία τυπική ομάδα εκπαιδευομένων, βρίσκει κανείς διάφορους τύπους. Παράδειγμα: τον αδιάφορο υπάλληλο που σε ένα χρόνο βγαίνει σύνταξη – άρα γιατί να αγχωθεί να μάθει κάτι που δεν θα το χρησιμοποιήσει; Το διευθυντή τμήματος που δεν τον νοιάζει, επειδή ξέρει ότι η γραμματέας του θα του τα κάνει όλα εκείνη. Τον καμάκια, τον ξερόλα, τον τύπο που στέλνει μηνύματα στο κινητό της γκόμενας στις μπροστινές θέσεις… και άλλους.

Αναμενόμενο βέβαια στην ομάδα να βρίσκονται άτομα με πολύ περιορισμένες γνώσεις χειρισμού Η/Υ, που είτε μπορεί να είναι αδιάφοροι, είτε αντίθετα να δείχνουν ειλικρινή ζήλο και ενδιαφέρον για να μάθουν πέντε πράγματα.

Έτσι απρόοπτα λοιπόν, καθώς κάναμε διάφορες ασκήσεις με τα νέα προγράμματα, απρόσμενα πέφτουν τα μάτια μου σε αυτό το θέαμα:

Και ναι! Ακόμη μία πρακτική λύση στο πρόβλημα του «έλειψεν το τραπέζι»!!!!

Η διαφορά αυτή τη φορά, είναι ότι άρχισα να γελώ και να χτυπιέμαι εκείνη τη στιγμή (λόγω του ότι δεν ήμουν προετοιμασμένος) και άλλοι να γελούν μαζί επίσης (όσοι βέβαια δεν ήταν απασχολημένοι με τα «δικά τους» και αντιλήφθησαν το τι έγινε).

Η πλάκα ήταν, ότι η συγκεκριμένη κυρία δεν κατάλαβε γιατί γελούσαμε, μέχρι που της υπόδειξα ότι δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς βιβλία, χαρτοφύλακες και ντοσιέδες όταν δεν υπάρχει «άλλο τραπέζι» για να πάει πιο κάτω το mouse, αλλά αρκεί απλά να το σηκώσεις λίγο και να το βάλεις πιο πάνω.

Βέβαια την ενθάρρυνα που δοκίμασε να βρει λύση και για το ενδιαφέρον της για να μάθει κάτι νέο (σε αντίθεση με άλλους που ήταν παρών και δεν τους καίγονταν καρφί).

»

Ορέστης Τριγγίδης

orestis@tringides.com , www.amalgamacy.info

( Αρχική Έκδοση: Περιοδικό StudentStyle / StudentClick www.student-style.net )