Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008
Πώς να χάσετε τη δουλειά σας
4 + 1 ιστοσελίδες που θα προκαλέσουν την άμεση απόλυσή σας…
Μερικοί άνθρωποι δεν μαθαίνουν ποτέ. Όσες φορές και να τους νουθετούν οι προϊστάμενοί τους ότι δεν πρέπει να επισκέπτονται άσχετες ιστοσελίδες εν ώρα εργασίας, εντούτοις το σκουλήκι της περιεργείας (και της βαρεμάρας) υπερισχύει. Μερικές φορές μάλιστα, ωθεί τους λουφαδόρους υπαλλήλους να... σπρώχνουν τα όρια to boldly go where none have gone before.
«Κάποιος ας μας σώσει από τους εαυτούς μας» - ρήση που πάει γάντι στην προκειμένη περίπτωση, επειδή όταν είστε πηγμένοι σε ένα γραφείο χωρίς άλλη επιλογή παρά να υπομένετε την ανελέητα βραδυκίνητη ώρα να περάσει, τότε ο υπολογιστής που βρίσκεται μπροστά σας μοιάζει η μόνη και λογική διέξοδος... Και κάπου εδώ ο διάβολος σπάζει ένα από τα πολλά του ποδάρια και η ιστορία επαναλαμβάνεται... και όλοι γελάνε μαζί σας, εκτός, φυσικά, από εσάς.
Κουβέντα να γίνεται λοιπόν («δουλειά δεν είχε ο διάβολος»), καθίσαμε και σκεφτήκαμε τέσσερεις συν μία ιστοσελίδες οι οποίες κρίνονται (κατά τα κοινά πρότυπα πάντοτε) ως παντελώς ακατάλληλες για να τις επισκεφτείτε σε δημόσιους χώρους, π.χ. εκεί που δουλεύετε, εκεί που σπουδάζετε, ή εκεί γύρω που βρίσκεται η γυναίκα σας, ο άντρας σας, ή η μαμά σας. Και αν δεν προκαλέσουν την άμεση απόλυσή σας, τότε σίγουρα οι συνάδελφοί σας θα σας βλέπουν διαφορετικά, κάπως λοξά.
Εάν υποθέσατε ότι θα σας παρουσιάσουμε τις top 5 πιο βρόμικες τσοντo-ιστοσελίδες του διαδικτύου, σας πληροφορούμε ότι φανήκαμε _λίγο_ πιο δημιουργικοί από αυτό... συγνώμη.
Τέχνη. Ο δόκτωρ Gunther von Hagens, παθολογοανατόμος στο επάγγελμα, εκεί που μια καλή ημέρα έκοβε και έραβε πτώματα σκέφτηκε «γιατί να μην πιάσω ένα πτώμα, να του αφαιρέσω το δέρμα, να του δώσω μία στάση, να το διατηρήσω με κάποιο τρόπο, να το ονομάσω ‘τέχνη’, να το παρουσιάσω, και να γίνω πλούσιος;!». Τα υπόλοιπα είναι ιστορία… η έκθεση του φίλτατου δόκτορα με τον πυγαίο τίτλο «Body Worlds» γυρίζει έκτοτε όλο τον κόσμο, με εκθέματα όπως τον «καλαθοσφαιριστή», μια ξεκοιλιασμένη έγκυο γυναίκα, τη χορεύτρια μπαλέτου κλπ... όλα γδαρμένα, διατηρημένα εις ανάλογη στάση ανθρώπινα πτώματα. Ναι, το γνωρίζω ότι «μα είναι τέχνη», αλλά σας συμβουλεύω να μην τολμήσετε να πείτε ότι σας αρέσει.
Μετανοείτε! Η Κόλαση μας περιμένει, όλους! www.chick.com
Πραγματικά... Ουδέν σχόλιον.
www.godhatesfags.com – Σε ελεύθερη μετάφραση, «Ο Θεός μισεί τους <βάλτε εδώ μια υποτιμητική λέξη για τους ομοφυλόφιλους που σας βολεύει>»
Σαν βγεις στον πηγεμό για την Topeka, Κάνσας... Λοιπόν, καλώς ή κακώς, πολλοί άνθρωποι δεν παν’ τους ομοφυλόφιλους. Κατ’ακρίβεια, _νομίζουν_ ότι δεν παν’ τους ομοφυλόφιλους επειδή δεν έχουν γνωρίσει ακόμα τον πάστορα Fred Phelps, ιδρυτή της Westboro Baptist Church και επιμελητή των ιστοσελίδων www.godhatesfags.com, www.godhatesamerica.com, www.americaisdoomed.com, www.godhatesweden.com, www.godhatescanada.com... Ο τύπος _πραγματικά_ μισεί τους ομοφυλόφιλους («fags») τόσο πολύ, που έστω κι αν δεν τους γουστάρετε σας το λέω ότι θα τον αηδιάσετε... Παραθέτοντας ελάχιστα παραδείγματα από τη συνθηματολογία: GOD HATES FAGS, FAGS HATE GOD, AIDS CURES FAGS, THANK GOD FOR AIDS, FAGS BURN IN HELL, GOD IS NOT MOCKED, FAGS ARE NATURE FREAKS, GOD GAVE FAGS UP, NO SPECIAL LAWS FOR FAGS, FAGS DOOM NATIONS, THANK GOD FOR DEAD SOLDIERS, FAG TROOPS, GOD BLEW UP THE TROOPS, GOD HATES AMERICA, AMERICA IS DOOMED, THE WORLD IS DOOMED κλπ... Όου Ντίαρ!
Ορέστης Τριγγίδης
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008
Ο Bluetooth ήταν καλός… άνθρωπος
Η ιστορία πίσω από ‘κείνο το «πράμα» στο κινητό σας
Τα τελευταία χρόνια όλοι ακούμε και σίγουρα πολλοί χρησιμοποιούμε αυτό το πράγμα που λέγεται «Bluetooth». Πριν μερικά χρόνια που όταν πρωτοβγήκε όλοι λέγαμε «ουάου», αλλά τώρα που έχει διαδοθεί παντού μάλλον λέμε «σιγά το πράμα».
Θυμάμαι μόλις είχε κυκλοφορήσει αυτή η τεχνολογία, δεν μπορούσε να χωρέσει ο νους μου γιατί κάποιος θα έδινε το όνομα «Μπλε Δόντι» σε μια τεχνολογία ασύρματης επικοινωνίας («Χαλόου, Σχέση;»). Και το χειρότερο (και ίσως να είμαι τελικά μόνο εγώ),όποτε η λέξη «Bluetooth» εισακούγονταν στα αυτιά μου, δεν μπορούσα να σταματήσω να δημιουργώ στο μυαλό μου εικόνες από μπλε, σαπισμένα δόντια, πρότυπα μεσαιωνικής στοματικής υγιεινής (όσοι έχετε δει έστω και το trailer της ταινίας «Les Visiteurs» έχετε μια εικόνα). Αυτή η ελαφρώς… ανθυγιεινή συσχέτιση, όλο και περισσότερο μου κέντριζε την περιέργεια να μάθω «τι στο καλό επιτέλους είναι αυτό το όνομα Bluetooth;!».
Ποιος ήταν ο Bluetooth
Από αυτόν τον όχι ιδιαίτερα πηγαίο τίτλο, εύκολα μπορείτε να φτάσετε στο λογικό συμπέρασμα, ότι η ασύρματη τεχνολογία «Bluetooth» χρωστάει το όνομά της σε κάποιον άνθρωπο. Και όχι κοινό άνθρωπο, αλλά μεσαιωνικό βασιλιά (απλούστερες εποχές, επειδή τότες, μεταξύ άλλων, δεν είχαν ηλ. υπολογιστές).
Γνωρίστε τον Βασιλέα Harold I της Δανίας, άλλος Harald Blåtand (στα Δανικά), άλλος Haraldr blátönn (στα αρχαία Νορβηγικά) άλλος Harald Blåtann (στα Νορβηγικά), άλλος Harald Blauzahn (στα Γερμανικά), άλλος Harald «Bluetooth» Gormson (α-χά!).
Αυτός λοιπόν ο βασιλιάς με τα τόσα ονόματα (σαν ένοικος των Κεντρικών Φυλακών), υπήρξε πραγματικά. Γεννήθηκε το 911 μ.Χ. στον τόπο που τώρα λέγεται «Δανία» (η χώρα που τώρα φτιάχνει εξαιρετικά μπισκότα και σκίτσα του Μωάμεθ, κάποτε κυβερνιόνταν από γενειοφόρους Βίκινγκς με cool-άτα ονόματα).
Ένα από τα κατορθώματά του κύριου Bluetooth, ήταν να καταφέρει να προσηλυτίσει τους συμπατριώτες του στον Χριστιανισμό. Παρόλο που ο Χριστιανισμός ήταν ήδη επίσημα εγκαθιδρυμένος στους προκατόχους του (κυρίως λόγω της Γερμανικής πολιτικής / στρατιωτικής επιρροής), εν τούτοις οι ειδωλολάτρες συμπατριώτες του δεν έδειχναν ιδιαίτερα πρόθυμοι να εγκαταλείψουν τους «Παλιούς Τρόπους» και να ασπαστούν τον αγαπητό σε όλους Ιησού. Βλέπετε, την τότε εποχή, καλύτερα δούλευε το «εξαναγκασμός δια πυρός και σιδήρου» παρά η «ειλικρινής πίστη». Έτσι, μετά από όχι πολύ επιτυχημένες ιεραποστολικές προσπάθειες στους προηγούμενους αιώνες, μια γερή «πατσαρκά» από τους γείτονες Γερμανούς έκαναν πολλούς Δανούς ειδωλολάτρες να αλλάξουν γρήγορα γνώμη. Και ο κύριος Bluetooth ήταν ο καταλύτης αυτής της προσπάθειας μέσω της καλής του πίστης και των πρακτικών του. Βέβαια η επιτυχία κάπως αμφίβολη, μιας και για πολύ καιρό οι Δανοί ασπάζονταν τον Ιησού σαν «ακόμα μια ασήμαντη θεότητα». Ο καιρός όμως έφερε τα ίσια του.
Ο βασιλιάς Bluetooth λοιπόν, είχε επίσης καταφέρει να ενώσει τις διάφορες φυλές τις Σκανδιναβίας (περιοχές που σήμερα λέγονται «Δανία», «Νορβηγία» και «Σουηδία»), σε μια περίοδο όπου στην περιοχή επικρατούσε το «όλοι πολεμούν όλους μέχρι να μείνει ο τελευταίος όρθιος». Αντίθετα με το τι μπορεί βιαστικά να συμπεράνει κανείς, το αξιοσημείωτο της ιστορίας είναι ότι ο κύριος Bluetooth ΔΕΝ πέτυχε αυτόν το στόχο με τον good old «α-λα μπείτε στο Ιράκ» τρόπο. Οι μέθοδοι που προτίμησε ο καλός βασιλιάς, ήταν μέσω της διπλωματικής και πολιτικής οδού και έτσι ασκώντας διπλωματική επιρροή, κατάφερε να φέρει τα πολλά αντιμαχόμενα στρατόπεδα σε διαπραγματεύσεις (κάτι σαν Κόφι Ανάν ένα πράμα... χμ... μάλλον όχι) . Γεγονός πράγματι αξιοθαύμαστο, αν αναλογιστούμε ότι πρώτον: είχε να κάνει με Βίκινγκς (βλέπε μοντέρνο φιλήσυχο Σουηδό; καμία σχέση) και δεύτερον: το ότι ζούσε σε μία εποχή όπου η γλώσσα και η συζήτηση κόβονταν με τη σπάθα... κυριολεκτικά.
Και κατά το 985 – 986, ο πλέον τέως βασιλιάς Bluetooth σφαγιάζεται.The-End.
Γιατί αυτό το Πράμα που Έχει το Κινητό σου Ονομάζεται «Bluetooth»;
Και οι λόγοι αυτής της ονομασίας ήταν:
1) Η τεχνολογία Bluetooth είχε αναπτυχθεί στη Σκανδιναβία (συγκεκριμένα στη Σουηδία, που ιστορικά σαν «Skåne» ήταν μία από τις περιοχές που ένωσε ο βασιλιάς Bluetooth).
2) Όπως ο βασιλιάς Bluetooth κατάφερε να ενώσει όλες αυτές τις αντιμαχόμενες περιοχές της Σκανδιναβίας, έτσι και η ασύρματη τεχνολογία Bluetooth δύναται να ενώσει συσκευές διαφορετικών τεχνολογιών / βιομηχανιών, όπως κινητά τηλέφωνα, υπολογιστές, εκτυπωτές, gadgets κλπ.
Η ασύρματη τεχνολογία Bluetooth απλουστεύει και συνδυάζει διάφορα πρωτόκολλα επικοινωνίας σε μία μοναδική, ασφαλή, χαμηλής τάσεως, χαμηλού κόστους, καθολικά διαθέσιμη ραδιοσυχνότητα. Η σύνδεση έχει στόχο να γίνεται απλά, αυτόματα (αν αυτό είναι θεμιτό) και εύκολα, με ελάχιστη έως καθόλου παρέμβαση από το χρήστη (όπως τους πλάγιους διπλωματικούς χειρισμούς του βασιλιά Bluetooth ένα πράμα).
Έτσι, η ιδέα που σκαρφίστηκαν για όνομα του αρχικού project οι Σκανδιναβοί δημιουργοί σε μια χαλαρή συζήτηση κάποιο βραδάκι (μετά από λίγα ποτηράκια φαντάζομαι), κατέληξε να είναι και το τελικό όνομα της τεχνολογίας.
Το γνωστό λογότυπο δε (εκείνο που μοιάζει με «Β»), συνδυάζει τα αρχικά του βασιλιά Bluetooth (Η και Β) σε αρχαίους Σκανδιναβικούς Ρουνικούς χαρακτήρες.
Έπεται συνέχεια
Και για αυτούς που το ερευνητικό τους πνεύμα επεκτείνεται στο ερώτημα Γιατί έλεγαν τον βασιλιά Bluetooth, «Bluetooth», συνοπτικά οι δύο εκδοχές.
Σε λίγο, αφού τελειώνει η... κούρα, η ξανθιά φεύγει από το οδοντιατρείο γεμάτη αυτοπεποίθηση για το νέο της look και με τον ίδιο αέρα, οδηγεί το cabrio αυτοκίνητό της μιλώντας στο κινητό με την κολλητή της.
«Κυρία μου! Μιλάς στο κινητό χωρίς hands free, σε σταματώ και εσύ συνεχίζεις να μιλάς σαν να μην συμβαίνει τίποτε!;! Αν είναι δυνατόν!»
Bluetooth και Φορητοί Υπολογιστές: It’s a Love Thing
Αρκετοί ίσως γνωρίζουν ήδη, ότι η πλειοψηφία των νέων φορητών υπολογιστών (αν όχι όλοι) που κυκλοφορούν τώρα στην αγορά, έρχονται με ενσωματωμένο Bluetooth. Αυτό έχει άμεση εφαρμογή, λόγω της φύσεως των φορητών υπολογιστών να είναι… χμ… φορητοί! Άρα σημαίνει, ότι όπου και αν βρίσκεται ο φορητός υπολογιστής, μπορεί να εγκαθιδρύσει επικοινωνία με οποιαδήποτε παραπλήσια συσκευή που επίσης έχει Bluetooth.
Πιο εξεζητημένα: ο χρήστης μπορεί να ενωθεί με το κινητό τηλέφωνο μέσω Bluetooth, όπου χρησιμοποιώντας τη σύνδεση του κινητού στο Διαδίκτυο (π.χ.: WAP, GPRS), να μπορεί να το χρησιμοποιήσει το Διαδίκτυο στον φορητό του υπολογιστή.
(δημοσιεύτηκε -μπορεί και καταλάθος :)- στην εφημερίδα "ΠΟΛΙΤΗΣ" -εδώ- , Κωδικός άρθρου: 824470, 05/10/2008, Σελίδα: 102)
Ορέστης Τριγγίδης
orestis@tringides.com | το άλλο, πιο "σοβαρό" blog: http://tringides.blogspot.com
Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008
…με το χειριστήριό σου, μωρό μου!
Προτιμά(τε) το Xbox αντί το σεξ; Ώρα να αρχίσετε να ανησυχείτε.
Ο εθισμός στα βιντεοπαιχνίδια (που απορώ γιατί εξακολουθούν ακόμα να τα λεν «ΒΙΝΤΕΟ»), είτε στο Διαδίκτυο (chatting, online παιγνίδια), είτε στις παιγνιδομηχανές και στον Ηλ. Υπολογιστή… ΔΕΝ είναι τρόπος-του-λέγειν «εθισμός». Όλα αυτά, κυριολεκτικά αποτελούν «εθισμό», κλινικά αποδεδειγμένο, με τα κοινά γνωρίσματα και συμπτώματα που βρίσκονται σε άλλους εθισμούς (στην νικοτίνη, καφεΐνη, THC, μορφίνη κλπ). Και φυσικά, τα συνεπακόλουθα: συμπτώματα στέρησης , προγράμματα απεξάρτησης και τα συναφή- περίπου όπως τα βλέπετε στις Αμερικάνικες σειρές και στις κουτσομπολίστικες στήλες περί τις σκανδαλώδεις ιστορίες των Amy Winehouse, Kate Moss και Britney Spears και τις λιωμένες από την κοκαΐνη μύτες τους.
Αν θα θέλατε να διασαφηνίσετε τι εστί «Εθισμός στα Βιντεοπαιχνίδια», ποια είναι η διαφορά από τον «Εθισμό στο Διαδίκτυο», τι είναι ο «ψυχολογικός» εθισμός και ποια η διαφορά με την «εμμονή», τι λεν οι ειδικοί και ποια τα πορίσματα των μελετών τους κλπ… αν κάνετε μια απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο με τις φράσεις «Internet Addiction», «Computer Game Addiction», «MMORPG Addiction» μπορείτε να βρείτε όλες τις πληροφορίες που θέλετε.
Αντί αυτής της μακροσκελής ανάλυσης λοιπόν, σας παραθέτουμε μερικές ιστοριούλες που σκιαγραφούν λεπτομερώς αυτό το φαινόμενο και σίγουρα θα τις βρείτε πιο… ενδιαφέρουσες.
ΦΩΤΟ: http://justinb.files.wordpress.com/2006/10/21.jpg
ΛΕΖΑΝΤΑ: World of… Scheissecraft
Η Δεύτερη Ζωή (ή, η Πρώτη);
Δεν σας αρέσει η ζωή σας; Μην αυτοκτονήσετε – παίξτε Second Life! Η προφανής απάντηση στην επίσης προφανής ερώτηση «Τι είναι το “Second Life”», είναι «Όπως λέει και το όνομα, “Δεύτερη Ζωή”» (duh!). Είναι ένα διαδικτυακός εικονικός κόσμος όπου ο «παίκτης» (που πιο σωστά πρέπει να αναφέρεται ως «κάτοικος» -«resident»-), ουσιαστικά ζει μια δεύτερη ζωή. Επειδή είναι αδύνατον να δοθεί μια ολοκληρωμένη περιγραφή που να μην ξεπερνά τις τρεις σελίδες, ίδετε μερικά από τα ακραία (όπως το πάρει κανείς) πράγματα που συμβαίνουν στο Second Life, και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Δώστε βάση στη λέξι-κλειδί «πραγματικό»:
- Οι κάτοικοι μπορούν να συναλλάσσονται μεταξύ τους με εικονικά αγαθά χρησιμοποιώντας πραγματικά λεφτά.
- Το Second Life έχει το δικό του νόμισμα («Linden Dolllar») το οποίο χρησιμοποιείται στις συναλλαγές και επίσης είναι εξαγοράσιμο με πραγματικά λεφτά.
- (Πραγματικές) Τράπεζες, εταιρείες, δικηγορικά γραφεία, δημοπρασίες και άλλες επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται στο Second Life.
- Εικονική ιδιοκτησία: σπίτια, γη, αυτοκίνητα…
- Εικονικές συναυλίες, παρελάσεις, εκδηλώσεις, επιδείξεις μόδας, πανεπιστημιακές διαλέξεις, προεκλογικές καμπάνιες υπέρ της Χίλαρι Κλίντον (μπρρρρ)…
- Εικονική φυλακή στυλ «Twilight Zone» για τους δύστροπους κατοίκους (μία ατελείωτη φυτεία με καλαμπόκια, τρακτέρ και μαυρόασπρες τηλεοράσεις που παίζουν ταινίες του ’40).
- Η Σουηδία, η Εσθονία, οι Μαλδίβες και άλλες χώρες έχουν «ανοίξει» (εικονικές μεν, επίσημες δε) πρεσβείες στο Second Life.
- Ο εξ Αιγύπτου ειδησεογραφικός οργανισμός «Islam Online» αγόρασε (τονίζω) με πραγματικά λεφτά, εικονικά στρέμματα γης, δημιουργώντας έτσι ένα εικονικό προσκύνημα στη Μέκκα για τους μουσουλμάνους κατοίκους του Second Life.
- (και επειδή η συνεχής επανάληψη των λέξεων «εικονικό» και «πραγματικό» είναι κουραστική, δείτε μόνοι σας: http://secondlife.com/whatis , http://en.wikipedia.org/wiki/Second_Life ).
Ήξερα μια φορά ένα παιδί, «μια χαρά παλικάρι» θα ‘λεγε κανείς. Η εμμονή του όμως με το να «παίζει» (ή μάλλον, να «ζει») Second Life, αναλώνοντας πολλές ώρες από την πραγματική του ζωή για να συμμετέχει σε μια… εικονική ζωή… Δεν ξέρω, ότι και να μου πείτε, εμένα μου φαίνεται κάπως τρομακτικό. Έπρεπε να δείτε πως έλαμπε το πρόσωπό του όποτε εξυμνούσε «πόσο τέλειο είναι το Second Life», «πόσες ώρες έχει την ευχέρεια να το παίζει καθώς είναι στη δουλειά του», «ότι αμείβεσαι, πληρώνεις και κερδίζεις πράγματα»… ο τύπος έμοιαζε σάμπως και ηθελημένα «κατάπινε το μπλε χαπάκι» (ίδετε Matrix)!! Και ούτε καν θέλω να σκεφτώ τη φιλοσοφική-κοινωνιολογική πλευρά του θέματος - είμαι σίγουρος ότι αυτή τη στιγμή πολλοί ειδικοί σπαταλούν τη ζωή τους αναλύοντας αυτές τις παραμέτρους. Για τους υπόλοιπους όμως που η ζωή μας είναι πολύ σύντομη, μάλλον όχι.
ΦΩΤΟ: http://www.msu.edu/~bonddenn/screenshots/secondlife.jpg
ΛΕΖΑΝΤΑ: -Ποιο είναι το άκρον άωτο της βαρεμάρας; -Να βαρκέσαι τη ζωή σου τζιαι να παίζεις Second Life, για να κάθεσαι μες το Second Life τζιαι να μεν κάμνεις τίποτε!
Τα Ρομάντζα
* Ωραία φάση παίζεται με ένα ζευγάρι στενών μου φίλων, αρραβωνιασμένοι εδώ και ένα περίπου χρόνο: Όταν αυτός κανονίζει με τους φίλους του τα μεσημέρια του Σαββάτου και παίζουν με τις ώρες PlayStation, αυτή γυρίζει στα μαγαζιά και στα café της Μακαρίου με τις φίλες της. Απορώ εάν είναι αυτό που λένε στα έργα «to spend some quality time apart».
* Θυμάμαι κάποιες φοιτήτριες του Πανεπιστημίου Κύπρου τον καιρό που το IRC ήταν στα high του στην Κύπρο (περίπου 1997-1999). Θα χαρακτήριζα εκείνη την εποχή ως «μεταβατική» για πολλά κοινωνικά θέματα, που κυρίως οφείλεται στην επανάσταση της Πληροφορίας και Επικοινωνίας, βασισμένες στις Διαδικτυακές και Ασύρματες τεχνολογίες. Όπως και να έχει, προφανώς αυτή η «μετάβαση» δεν είχε κάτσει και πολύ καλά. Αλλιώς, δεν μπορώ να εξηγήσω την μαραθώνια μέχρι πρωίας χασούρα στο IRC αυτών των κοριτσιών, κάνοντας chatting μέχρι τελικής πτώσεως. Και ποιο ήταν το ιδιαίτερα παρακμιακό στοιχείο της υπόθεσης; Ας πούμε απλά ότι ο όρος «διχασμένη προσωπικότητα» αποκτούσε μια νέα διάσταση και η εσωτερική πουριτανική διαμάχη ήταν σφοδρή (σ.σ.: ο νοών νοείτω). Τα κοριτσάκια έλεγαν (ή μάλλον, δακτυλογραφούσαν) πολύ περισσότερα στο chatting από ότι πραγματικά έκαναν (ελπίζω αυτό να μην ισχύει ακόμη).
* Ένα άλλος γνωστός μου -αρκετά χρόνια σε σχέση με την κοπέλα του- που να σας τα λέω την πλάκα που έπαθε με τα chat rooms. Θυμάμαι πήγαινα σπίτι του και όταν η φίλη του δεν ήταν εκεί, με τι προσήλωση και μανία έκανε κουνουσμά με κοπελίτσες μέσω webcam (ορισμένες φορές, όχι ιδιαίτερα ντυμένες)… Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που ήταν σάμπως και εγώ ούτε καν ήμουν εκεί. Του έλεγα κάτι και αυτός ούτε μου απαντούσε, ούτε με άκουγε, άντε το πολύ να έλεγε κανένα «μμμμ».
ΦΩΤΟ: http://farm1.static.flickr.com/205/516865919_b58c55884c_o_d.jpg
ΛΕΖΑΝΤΑ: Μπράβο ρε κοπέλια... ΜΠΡΑΒΟ!
Ο CyberΕΠΥ
Όταν υπηρετούσα στην Εθνική συμΦορά, είχαμε ένα παλιό PC το οποίο ήταν πολύ αργό και μας δυσκόλευε στις καθημερινές ανάγκες του λόχου. Οπόταν, ένας από τους στρατιώτες-αυλικούς των γραφείων, έφερε το κατά πολύ πιο σύγχρονο PC του για να αντικαταστήσουμε το παλιό.
Στις αρχές, όλα πήγαιναν μια χαρά: η δουλειά έβγαινε πιο γρήγορα και χωρίς να σπάζουν τα νεύρα μας. Μιας και όμως το νέο PC είχε σαφώς αυξημένες δυνατότητες σε σχέση με το παλιό, αυτό σήμαινε ότι μπορούσε να «σηκώσει» παιγνίδια με πλούσια ρεαλιστικά γραφικά – συγκεκριμένα το «Call of Duty», ένα παιχνίδι με πολεμική θεματολογία για πολύ (σ.σ.: με το συμπάθιο) στρατόκαυλους ή για ανθρώπους που δεν βρίσκουν ουσία στη ζωή τους (κάτι ασύλληπτα χειρότερο από το να παίζεις τάβλι).
Στα γραφεία είχαμε λοιπόν έναν -όχι ιδιαίτερα συμπαθή- εξ’ Ελλάδος Εθελοντή Πενταετούς Υποχρεώσεως λοχία (πιο γνωστός σαν «ΕΠΥ»), ο οποίος ανακάλυψε το εν λόγω παιχνιδάκι στο PC και… Ω, Θεοί! Ξαφνικά οι δουλειές του λόχου πέρασαν σε δεύτερη μοίρα και το PC πέρασε στην απόλυτη διαχείριση του εν λόγω ΕΠΥ, ο οποίος σηκωνόταν από το PC μόνο όταν ήταν αναγκασμένος (και πάντα την τελευταία στιγμή).
Το τι βρισίδι έριχνε, το πάθος, ο ιδρώτας, έσφιγγε τα δόντια, γούρλωνε τα μάτια, λες και είχε flashbacks από τον πόλεμο του Βιετνάμ ένα πράμα! Η φασαρία από τα μανιασμένα κτυπήματα στα πλήκτρα που ακούγονταν μέχρι έξω, οι «Χριστο-παναγίες» που έκαναν όργια, οι «π..στηδες» και οι «π..τάνες» που του την έφερναν από πίσω και του χαλούσαν την αποστολή… τι να σας πω: η κατάσταση δεν απείχε πολύ από αυτή ενός ψυχοπαθή. Εννοείται ότι, όταν βρίσκονταν σε αυτή την κατάσταση έκστασης, φοβόταν πλάσμα του Θεού να του μιλήσει – ειδικά όταν έχανε και ειδικά όταν αναγκάζονταν να σηκωθεί από το PC για να κάνει μια δουλειά και έλεγε «όχι τώρα ρε π..στη μου!». Και καθώς έβγαινε από το γραφείο μουρμουρούσε «να δεις τι θα τους κάνω τους π..στηδες! Θα τους ξεσκίσω! Θα τους γ*μήσω τα πάτερα (και όλα τα θρησκευτικά τους σύμβολα μαζί)», εννοώντας, φυσικά, τους «εχθρούς» του στο παιγνίδι. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το «λουκ» που είχε (γυαλιά-καθρέφτες, στρατιωτικά μαντήλια στο πέτο, οκτάγωνα καπέλα - λες και θαρρούσε πως ήταν Αρχηγός στρατού στον πόλεμο του Ιράκ ένα πράμα), συνέθεταν μια εικόνα, τουλάχιστον… γραφική.
Βέβαια, όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, ο στρατιώτης που έφερε το PC αναγκάστηκε να το πακετάρει και να το πάρει πίσω στο σπίτι του. Μετά από μια-δυο μέρες και χωρίς ιδιαίτερα εμφανή συμπτώματα στέρησης, ο όχι ιδιαίτερα συμπαθής ΕΠΥ απλά επέστεψε στον όχι ιδιαίτερα συμπαθή εαυτό του.
ΦΩΤΟ: http://www.gamerscreensavers.com/Images/CALL-OF-DUTY-488.jpg
ΛΕΖΑΝΤΑ: Call of Duty: Τι ωραία να απελευθερώνεις το Ιράκ!
…Και οι Συγγενείς μου
* Ένας ξάδερφος μου περνά άπειρες ώρες παίζοντας World of Warcraft, σε σημείο που «είναι υποχρεωμένος» να ξενυχτά μέχρι πρωίας, για να συμβαδίζει με τη διαφορά ώρας των συμπαικτών του οι οποίοι βρίσκονται την Αμερική.
Γι όσους δεν ξέρουν, το «World of Warcraft» είναι ένας εικονικός κόσμος στυλ «φαντασίας» (με μάγους, νάνους, δρυΐδες, πολέμαρχους, κυνηγούς και πράσινα άλογα που πράττουν άλογα) όπου «πολεμιστές» -οι παίχτες- συναθροίζονται από όλο τον κόσμο και δημιουργούν ομάδες… Οι οποίες ομάδες, όπως εύκολα είναι αντιληπτό, κάνουν μάχες μεταξύ τους (μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων).
Όπως λέγαμε λοιπόν, προφανώς σε κάποια φάση ο ξάδερφός μου με την ομάδα του έγιναν τόσο «εξπέρτ» στο παιγνίδι, που κέρδισαν σε ένα τουρνουά ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Ο καημένος όμως δεν δικαιούταν να πάει επειδή ήταν ανήλικος (ΧΑΡ ΧΑΡ ΧΑΡ!)
* Έχω ένα άλλο ξάδερφο, ο οποίος από τον καιρό που τον θυμάμαι ήταν ιδιαίτερα… θελκτικός στα βιντεοπαιχνίδια. Το πρόβλημα είναι, ότι πριν εφτά-οκτώ χρόνια τα περισσότερα παιγνίδια πλούσιων γραφικών ήταν «περιορισμένα» στο κουτί τα οποία ήταν εγκατεστημένα… Οπόταν σε κάποια φάση, αναπόφευκτα θα επέρχονταν η στιγμή όπου ο παίχτης θα βαριόταν τη «μοναξιά» του και θα σηκώνονταν να κάνει κάτι άλλο. Όμως, με τα νέα δεδομένα της καθολικής διαθεσιμότητας του ευρυζονικού διαδικτύου, συνεπάγεται ότι όλο και περισσότερα online παιγνίδια πλούσια σε γραφικά, πληροφορίες και αριθμό συμμετεχόντων μπορούν να προσφερθούν σε παγκόσμια κλίμακα.
Πριν λίγα χρόνια πήγε στην Αμερική για σπουδές σε ένα τόπο που λέγεται «Αϊόβα», όπου οι θερμοκρασίες το χειμώνα φτάνουν μέχρι τους -30 βαθμούς κελσίου, αποκλείοντας τους φοιτητές εντός κοιτώνων για εβδομάδες. Τι πιο «ευνοϊκό» περιβάλλον για τέτοιου είδους «indoor activities»… σωστά μαντέψατε: «έδωκεν του τζιαι άψεν».
Ένα-δυο χρόνια αργότερα, όταν ήρθε στην Κύπρο για διακοπές, τόση ήταν η τρομάρα μου με το που τον είδα και αναπηδώντας φώναξα «ΟΥ ΘΚΙΑΟΛΕ ΜΑΥΡΕ!». Έμοιαζε περίπου όπως την ακόλουθη εικόνα…
ΦΩΤΟ: http://media.southparkstudios.com/crap/downloads/download.php?file_id=15764
ΛΕΖΑΝΤΑ: ΟΥ ΘΚΙΑΟΛΕ ΜΑΥΡΕ! (από: South Park – “Make Love, Not Warcraft” – επεισόδιο 147)
Ορέστης Τριγγίδης
Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008
Τι κάνεις εκεί ρε λουφαδόρε;
Μιλώντας αόριστα για να διατηρήσουμε την ανωνυμία (και για να μη μας κάνουν μήνυση), ένας διευθυντής τμήματος μιας μεγάλης εταιρείας στην Κύπρο, προσέλαβε έναν ειδικό σε θέματα ασφαλείας δικτύου για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην εταιρεία. Η έγνοια του κουμπάρου ήταν κατά πόσο οι υπάλληλοι του την ώρα που αυτός κάθεται στο γραφείο του και δεν τους βλέπει, αν δουλεύουν με τους υπολογιστές, ή αν χασομερούν στο Ίντερνετ. Και αν χασομερούν, που χασομερούν; Διαβάζουν / Αποστέλλουν emails σε φίλους; Συνομιλούν με προγράμματα στυλ messenger; Τι κάνουν; Σε ποιες ιστοσελίδες πάνε; Πόση ώρα και τι κάνουνε εκεί; Τι κατεβάζουν; Και άλλα τέτοια.
Προφανώς ο μάστρος είχε τις υποψίες του: Μπορεί π.χ. όπως έκανε ξαφνικές εφόδους στους υπαλλήλους του αυτοί να τρόμαζαν «κάπως περισσότερο από το αναμενόμενο», μπορεί να νόμισε ότι τους τσάκωσε μερικές φορές «στα πράσα» την ώρα που έκαναν «click away» για να κλείσουν ένα «ύποπτο» παράθυρο, μπορεί να τους «σύλλαβε» καμιά φορά να χαμογελούν καθώς έβλεπαν στην οθόνη (πράγμα ασύλληπτο! ΠΩΣ γίνεται υπό κανονικές συνθήκες κάποιος να χαμογελά στη δουλειά;!;) και άλλα τέτοια ανασφαλή. Όπως και να είχε το πράμα, ο τόπος είχε τις δικές του ερμηνείες και τους δικούς του λόγους για να λάβει δράση.
Στο ζουμί: Σε αυτές τις περιπτώσεις η στρατηγική είναι περίπου η ίδια και αυτή ακολούθησε ο γνωστός μου - ως εξής: Χωρίς να δημιουργείται ανησυχία στους υπαλλήλους (ώστε να συνεχίσουν να ενεργούν όπως κάνουν πάντα υπό συνθήκες ρουτίνας) και χωρίς να ενημερώνεται κανείς για οτιδήποτε αλλαγές, εγκαθίστανται μερικά απλά προγμραμματάκια σε συστήματα «κλειδιά». Δηλαδή, με μια σύντομη επεξήγηση: τα προγραμματάκια αυτά εγκαθίστανται σε συστήματα όπου περνά όλο το Internet / Network traffic της επιχείρησης (π.χ. σε servers, gateways κλπ) και έπειτα καταγράφουν όλη την επικοινωνία («traffic») σε αρχεία («logs»). Παρόμοια προγράμματα μπορούν να εγκατασταθούν και σε email servers της εταιρείας (για πιο συγκεκριμένη έρευνα υπό ειδικά κριτήρια) καθώς και άλλα διαγνωστικά προγράμματα. Μετά από μια-δυο εβδομάδες, όλα τα logs και διαγνωστικά αποτελέσματα μαζεύονται από τον ειδικό, και υπόκεινται σε ευρηματική επεξεργασία (αποκλειστικά ή /και με τη βοήθεια άλλων ειδικών προγραμμάτων) και voila: ουσιαστικά και περιεχτικά αποτελέσματα που επεξηγούν την κατάσταση σε μορφή αναφοράς και στατιστικών.
Δεν θα κολλήσουμε σε τεχνικές λεπτομέρειες για το πώς ακριβώς διεξάχθηκε η έρευνα, σημασία έχουν τα αποτελέσματα. Και τα αποτελέσματα στην παρούσα ιστορία, ήταν τα εξής: Οι υπάλληλοι φέρονταν να ήταν ως επί το πλείστον καθαροί. Πέρα από κάτι messengers που έτρεχαν σε ορισμένους υπολογιστές, μερικά προσωπικά emails που αποστέλλονταν μέσω των λογαριασμών ηλ. ταχυδρομείου της εταιρείας και μερικά cnn.com, οι υπάλληλοι δεν φέρονταν να αποσπώνται πολύ από τη δουλειά τους, ούτε να κάνουν ιδιαίτερη χρήση downloads ή online videos και να χασομερούν, εκτός ίσως λίγο στο διάλλειμα τους, πράγμα που το δικαιούνται και αποτελεί φυσιολογική πράξη.
Τα αποτελέσματα όμως, υποδείκνυαν ότι υπήρχε μια εξαίρεση στο προσωπικό. Κάποιος ήταν ιδιαίτερα «ζαβολιάρης». Εν ώρα γραφείου, ο συγκεκριμένος υπάλληλος κατέβαζε ένα μεγάλο όγκο δεδομένων (φωτογραφίες και τέτοια) και μάλιστα από «άτακτες» ιστοσελίδες. Και όταν λέω «άτακτες» δεν εννοώ όπως τα «άτακτα μωρά», αλλά (φυσικά) πορνό. Gay πορνό.
Ποιος ήταν λοιπόν αυτός ο τύπος που εν ώρα εργασίας, ενώ οι άλλοι δούλευαν αυτός περνούσε το χρόνο του ευχάριστα με τον δικό του τρόπο; Ε λοιπόν εάν δώσετε τώρα βάση στον επίτιτλο αυτής της ιστορίας, εύκολα θα μαντέψετε ότι δεν ήταν κανένας άλλος από τον ίδιο τον διευθυντή που ο ίδιος προσέλαβε τον ειδικό για να διερευνήσει... Και σωστά αναρωτιέστε: Τι στο καλό (δεν) σκέφτονταν; Προφανώς νόμιζε ότι ο έλεγχος θα τους έπιανε όλους... εκτός απ’ αυτόν. Με λίγα λόγια, IQ παπουτσόσυκου που πιάστηκε στη δική του φάκα.
Μην περιμένετε να σας πούμε το τι επακολούθησε. Αν θέλετε την επίσημη εκδοχή: «αυτή η ιστορία δεν συνέβηκε ποτέ».
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πολίτης" -Κωδικός άρθρου: 811818 - 10/08/2008, Σελίδα: 76 εδώ)
Ορέστης Τριγγίδης
Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008
«Computer», ή «Πορνο-μηχανή σε Μεταμφίεση»;
Αυτή τη στιγμή, το πλησιέστερο πράγμα που υπάρχει ευρέως διαδεδομένο στις μάζες, είναι ο συνηθισμένος Ηλεκτρονικός Υπολογιστής. Η ερευνητική διεργασία που λαμβάνει χώρα ανά το παγκόσμιο, ώστε να ανακαλυφθούν ακόμα περισσότεροι δημιουργικοί τρόποι για να αξιοποιηθεί ο ταπεινός Υπολογιστής ώστε να εξυπηρετήσει τον αυτό σκοπό ακόμη πιο ρεαλιστικά, αποτελεί συλλογική προσπάθεια επιστημόνων, αλλά και «ινκόγκνιτο» ανεξάρτητων προσπαθειών από Τμήματα Υποστήριξης εταιρειών, IT Departments, μεμονωμένους υπαλλήλους και φυσικά, τους οικιακούς χρήστες.
Η στήλη, αντλώντας εμπειρίες αυτής της προσπάθειας από πλευράς Κύπρου, σας παρουσιάζει το τι γίνεται σχεδόν σε κάθε (ντε φάκτο ανδροκρατούμενο) χώρο όπου «μαντρίζονται πολλά computers και άνθρωποι μαζί»: είτε αυτός ο χώρος λέγεται «IT Department», είτε «Τμήμα Υποστήριξης», είτε, είτε, είτε.
Φωτιστείτε.
IMAGE: http://farm1.static.flickr.com/55/127493803_5160019fac_o.jpg ΛΕΖΑΝΤΑ ΜΙΚΡΗ: image by mrlerone
Το ανέκδοτο του «Απορρήτου των Δεδομένων»
Το σενάριο γνωστό: χαλά ο Υπολογιστής σας, τον παίρνετε εκεί που τον αγοράσετε για επισκευή, τον αφήνετε για να περάσετε μετά από μια-δυο μέρες για να τον παραλάβετε φτιαγμένο. Και βεβαίως, να είστε σίγουροι ότι το απόρρητο όλων των προσωπικών σας φωτογραφιών και αρχείων θα τύχουν όλο το σεβασμό που διακατέχει τον ηθικά άρτια επαγγελματισμό της εταιρείας, που ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα εκμεταλλευόταν την απουσία σας για να δει και να αντιγράψει πράγματα που είναι μόνο για τα δικά σας μάτια. ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!! ΠΕ ΑΛΛΟ’ΝΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΜΠΟ!!!
Ιδού τι συμβαίνει συνήθως: με το που πάει το PC σας στο Τεχνικό Τμήμα, ο τεχνικός κάνει φύλλο και φτερό το δίσκο σας και ότι «ενδιαφέρων» φωτογραφία ή βίντεο βρει, κάνει πλάκα με τους συναδέλφους του («ΡΕΕΕ ΓΙΩΡΚΟ!! ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ ΡΕ!! ΑΧΑΧΑΧΑ ΙΝΤΑ ΦΑΤΣΑ ΕΣΙΕΙ ΤΟΥΤΟΣ! ΕΝ ΤΕΛΕΙΑ ΠΠΟΥΛΙΝ ΟΛΑΝ! ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ») και μετά, εάν είναι αρκετά ενδιαφέρων, αντιγράφει το αρχείο. Ειδικά εάν είστε ευπαρουσίαστη κοπέλα, να είστε σίγουρες ότι πέφτει «σήμα» στο ανδροκρατούμενο Τεχνικό Τμήμα για τα κάλλη σας («Ρε! Ρε Γιώρκο,, τούτο το PC έφερεν το μια… Α ΜΑΝΑ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ ΜΟΥ!! Τέλειωνε ρε, άνοιξε το γλήορα να δούμεν αν έχει καμιά φωτογραφία της… ξέρεις!»).
Ένας φίλος που έκανε αυτή τη δουλειά, μοιράζεται μια ενδιαφέρουσα ιστορία:
«
Μια μέρα στη δουλειά, έρχεται μία θεογκόμενα-δηλητήριο με τον υπολογιστή της ο οποίος χάλασε και ούτε καν ξεκινούσε. Οπόταν, με παρακάλεσε να τον επισκευάσω το συντομότερο δυνατόν. Με το που φεύγει, έπιασα δουλειά… Δεν άργησα να βρω το πρόβλημα, ο υπολογιστής ξεκίνησε κανονικά, όλα καλά. Εκεί που χάζευα στα «My Documents» της, ανοίγω τον φάκελο με τις φωτογραφίες. ΩΩΩΩΠ! Τζακ-ποτ! Δεκάδες γυμνές φωτογραφίες της ίδιας σε διάφορες φάσεις αναδιπλώνονταν μπροστά μου. Σε ταχύτητα ρεκόρ, οι συνάδελφοι εκεί πέρα χίμηξαν να δουν, αλλά έκαναν τόση πολλή φασαρία που το έκλεισα.
Αργότερα εκείνην την ημέρα, χτύπησε το τηλέφωνο και με ζήτησαν. Ήταν αυτή και με ένα σοβαρό και ήρεμο ύφος μου είπε: «Κοίταξε, στον υπολογιστή που σας έφερα για επισκευή, υπάρχουν κάποιες φωτογραφίες δικές μου οι οποίες είναι πολύ, πολύ προσωπικές. Ξέρω ότι πολύ εύκολα μπορείτε να ανακατώσετε και να τις δείτε. Δεν με πειράζει αν τις δεις εσύ, αλλά, σε παρακαλώ, είναι ιδιαίτερα προσωπικές και θα σε παρακαλούσα πολύ να μην διαρρεύσουν σε όλο τον κόσμο, επειδή το περιεχόμενο είναι πολύ ευαίσθητο, να μην έχουμε ιστορίες». Η ευθύτητα, η ψυχραιμία της και η στάση της που έδειχνε πως ούτε μασούσε και ούτε κώλωνε για τίποτα, ήταν απλά επιβλητική. Εάν αυτή η (εξ’ Ελλάδος) γυναίκα είχε αρχίδια, θα ήταν από ατσάλι. Όμως, αντέγραψα τις φωτογραφίες της, για δική μου χρήση.
»
IMAGE: http://farm1.static.flickr.com/140/322017177_a8a373951a_o.jpg ΛΕΖΑΝΤΑ ΜΙΚΡΗ: image by jenschapter3
«Βοήθεια! ο Server Πνίγεται!» (από τι, άραγε;)
Από τις πολλές μεγάλες εταιρείες που είχα τριβή, εύκολα διαπιστώνει κανείς το εξής παρόμοιο μοτίβο: Σε κάθε ανδροκρατούμενο εργαστήρι ή IT department, υπάρχει ένα μικρό, κοινό μυστικό, μεγέθους πολλών, πολλών gigabytes. Είναι ένας (όχι πολύ εμφανής) δικτυωμένος υπολογιστής, όπου εκεί αποθηκεύονται όλα τα καλούδια του department: ταινίες, προγράμματα, παιγνίδια… Όλα αυτά (φυσικά), παράνομα κατεβασμένα χρησιμοποιώντας την πολύ γρήγορη σύνδεση της εταιρείας, ασταμάτητα εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Ευνόητο ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των δεδομένων είναι τσόντες.
Έτσι, όλοι οι κατεργαραίοι χρησιμοποιούν τον ίδιο υπολογιστή και σύνδεση και ο καθένας βάζει «παραγγελιές» για το τι θέλει να κατεβάσει, που φυσικά μοιράζεται με όλους.
Τι γίνεται όμως όταν κάτι πάει λάθος;
«
Το τηλεφώνημα ήταν για ΄μένα. Ήταν από μια (γνωστή και ευυπόληπτη) θυγατρική εταιρεία του (γνωστού και ευυπόληπτου) οργανισμού όπου δούλευα: «Γιώργο! Έλα γρήγορα και ο server (ο κεντρικός υπολογιστής) δεν δουλεύει!! Γρήγορα, επείγων!». Τσακίζομαι εγώ να πάω, φτάνω, πάω στον server που είχε το πρόβλημα και διαπιστώνω ότι πράγματι σέρνονταν, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διεκπεραιώσει τον απαιτούμενο όγκο επεξεργασίας. Δεν άργησα να διαπιστώσω, ότι ο λόγος που ο server έπασχε από τέτοιο άσχημο κόλλημα, ήταν επειδή ο σκληρός δίσκος είχε γεμίσει με πορνο-ταινίες, με αποτέλεσμα το σύστημα να φρακάρει. Ρίχνω μια ματιά εκεί γύρω: όλοι οι υπάλληλοι έκαναν την πάπια… Με είχαν φέρει εμένα τον μαλάκα να τους το φτιάξω επειδή κανένας δεν είχε τα κότσια να χειριστεί την κατάσταση.
Το πρόβλημα λύθηκε με το που απλά έσβησα όλες τις τσόντες, ο δίσκος ελευθερώθηκε και επανεκκίνησα το σύστημα. Εκνευρισμένος που έκοψα μέσα στη κίνηση και διέκοψα από πιο σημαντικές δουλειές μόνο και μόνο για να έρθω να σβήσω τις τσόντες τους, τους συμβούλεψα φιλικά «άλλη φορά να μην γεμίζουν το δίσκο με άχρηστα files για να μην κολλά το σύστημα». Μου είπαν ένα ξερό «Εντάξει», λες και δεν έγινε τίποτα.
Δυο-τρεις βδομάδες μετά, δέχομαι τηλεφώνημα από την ίδια (κατά τα άλλα, γνωστή και ευυπόληπτη) εταιρεία, με τον ίδιο πανικό: ότι «πάλι χάλασε ο server – Γρήγορα χανόμαστε!». Τσακίζομαι να πάω. Φτάνω, δέχομαι τα παράπονα ότι «μα πάλι χάλασε!», «τι είναι αυτά!», «δεν μπορούμε να δουλέψουμε!», λες και έφταιγα εγώ. Επιθεωρώ τον server και έκπληκτος διαπιστώνω ότι οι ηλίθιοι ΠΑΛΙ είχαν γεμίσει το server με τσόντες με αποτέλεσμα να τον κωλώσουν! Και φυσικά, όλοι την πάπια. Θύμωσα πολύ που με έφεραν ξανά κακήν κακώς για αυτή τη βλακεία (και για το ότι έκαναν τις αθώες περιστέρες που έπεσαν θύματα της «κακής τεχνολογίας»), οπόταν μόλις έσβησα για ακόμη μια φορά τις τσόντες τους και έφτιαξα το σύστημα, λέω στον διευθυντή τους: «Άκου να σου πω: Εάν με ξαναφέρετε κακήν κακώς επειδή εσείς θέλετε να ξεχειλίζετε το server σας με τσόντες και μετά να παίζουν ούλλοι πελλόν, θα έρθω, και όχι μόνο θα σας τα σβήσω ΟΛΑ -τσόντες, αρχεία και το σύστημα μαζί-, αλλά θα σας κάνω αναφορά στο Συμβούλιο πάνω, και θα πάτε όλοι πακέτο. Δεν θα χάνω εγώ την ώρα μου για τις βλακείες σας, κατάλαβες;». Μάλλον πρέπει να κατάλαβε, επειδή δεν με ξανακάλεσαν.
»
IMAGE: http://farm3.static.flickr.com/2275/1541963654_ec81c450e0_o.jpg ΛΕΖΑΝΤΑ ΜΙΚΡΗ: image by adactio
«Άλλη Φορά, Καλύτερα να Σκάσεις»
«
Τον καιρό που ήμουν φοιτητής, για να απασχολούμαι με κάτι τα καλοκαίρια που δεν είχα μαθήματα, έμπαινα σε καμιά εταιρεία πληροφορικής για περίπου ένα-δυο μήνες. Εκείνον τον Αύγουστο θυμάμαι η ζέστη ήταν ιδιαίτερα αφόρητη, κανείς δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη να δουλέψει, η δουλειά ήταν χαλαρή και τα πρότζεκτ ουσιαστικά τελειωμένα.
Μια μέρα ήμουν στο γραφείο των προγραμματιστών / αναλυτών και εκεί που μια χαρά δεν κάναμε τίποτα, ξαφνικά ένας λέει «Ε, άμα πια! Άντε να βάλουμε καμιά τσόντα στο διαδίκτυο να δούμε!».
Ο τύπος πρέπει στην αρχή να ψιλο-αστειευότανε, επειδή αναζητούσε με τη λέξη κλειδί «Free Porn», που όλοι ξέρουν οτιδήποτε άλλο από «δωρεάν» αποτελέσματα θα σου βγάλει: όλοι θέλουν λεφτά. Όμως, όταν άρχισε να ανοίγει σελίδες από δω κι από κει και να λέει «φτου! Θέλει λεφτά!», «κι τούτος, ο ψεύτης, θέλει λεφτά τελικά», κατάλαβα ότι ο τύπος σοβαρά ήθελε να δει πορνό, απλά δεν ήξερε μια δωρεάν ιστοσελίδα και δεν ήξερε που να ψάξει.
Τότε εγώ, σαν νέος και άμυαλος που ήθελε να δείξει «καλή θέληση» για βοήθεια, του είπα «Αν θες δωρεάν τσόντες, να μπεις σε αυτή τη διεύθυνση που είναι όλα δωρεάν». Όχι μόνο μπήκε, αλλά άνοιγε τη μια φωτογραφία μετά την άλλη και φώναζε στους άλλους από τα διπλανά γραφεία «ΡΕ! ΡΕ! Ελάτε να δείτε!». Πριν το πάρω χαμπάρι, είχαν μαζευτεί στο γραφείο τρεις-τέσσερεις προγραμματιστές ηλικίας σαράντα χρονών περίπου (ένδειξη ότι οι γυναίκες τους στο σπίτι δεν τους άφηναν να τσιλημπουρδίζουν στο διαδίκτυο) και έκαναν πανηγύρια. Κάπου εκείνη τη στιγμή άρχισα να μετανιώνω για την όχι-τόσο-σοφή εισήγησή μου.
Μέχρι που πλακώνει μέσα το αφεντικό «Ρε; Τι κάνετε όλοι εδώ ρε;». Αντί όμως να το κλείσουν στα γρήγορα και να τελειώσει το θέμα εκεί, όπως ανέμενα να πράξουν, οι αθεόφοβοι του λεν:
- «Που ‘σαι αφεντικό! Έλα και εσύ να δεις πράμα! Είδες τι ωραία μωρά; Ω ρε πράματα!».
- «ΡΕ ΣΕΙΣ!, δεν ντρέπεστε να δείχνετε τέτοια πράγματα του παιδιού; Θα τον διαφθείρετε!»
- «Ποιος, “εμείς” ρε φίλε, αυτός μας δείχνει!», υποδεικνύοντας εμένα, «αυτός μας έδωσε την ιστοσελίδα»!
- «Αυτός;…»
Άλλη φορά θα σκάζω, ήταν το μάθημα της ημέρας.
Ορέστης Τριγγίδης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)