Οι ιστορίες αυτού του μήνα προέρχονται από τα στόματα ενός System Administrator μίας τράπεζας στην Κύπρο και από μένα, όταν για ένα φεγγάρι δούλεψα σε μια μεγάλη εταιρεία στην Ελλάδα. Ονόματα οργανισμών και.. αυτοχείρων παραλείπονται για ευνόητους λόγους (δες editorial του παρόντος SC).
Οι περιπέτειες αυτού του τεύχους, αναφέρονται στις δυσκολίες επικοινωνίας μεταξύ κάποιων ανθρώπων και του υπολογιστή – συγκεκριμένα στη χρήση του ποντικιού (το γνωστό σε όλους μας σαν «mouse»). Τώρα πολύ εύλογα θα διερωτάστε «Τι είναι τόσο μεγάλη φιλοσοφία να δουλέψεις ένα mouse»; Διαβάστε λοιπόν την περιπέτεια που ακολουθεί (μαζί με τις αναπαραστατικές φωτογραφίες που τη συνοδεύουν) και θα καταλάβετε.
Κύκλος Περιπετειών: «Το mouse μου!»
«
Ήρθε ο καιρός στην τράπεζα που δουλεύω να μπει ένα νέο σύστημα, όπου μεταξύ άλλων, προνοούσε ότι όλοι οι υπάλληλοι θα έπρεπε να έχουν και να χρησιμοποιούν υπολογιστή στο γραφείο.
Μέσα λοιπόν στη φάση της εγκατάστασης του νέου συστήματος, το σχέδιο ήταν ότι όλοι οι υπάλληλοι έπρεπε να περάσουν από εκπαίδευση («training»), ούτως ώστε από την πρώτη μέρα λειτουργίας του συστήματος όλοι να είναι εις θέση να δουλέψουν χωρίς διακοπή από την κανονική ροή των εργασιών.
Το δύσκολο της υπόθεσης ήταν ότι μέσα στο προσωπικό που έπρεπε να εκπαιδευτεί, συμπεριλαμβάνονταν και άτομα που δεν είχαν αγγίξει (σχεδόν) καθόλου υπολογιστή στη ζωή τους, ή χρησιμοποιούσαν τα ίδια παλιά συστήματα τα τελευταία 25 χρόνια. Μεταξύ αυτών και διευθυντές τμημάτων.
Το χρέος της εκπαίδευσης το ανέλαβα εγώ. Έτσι, βρέθηκα στη δύσκολη θέση που όχι μόνο έπρεπε να διδάξω το νέο σύστημα, αλλά επίσης αναγκαστικά να δείξω πολύ βασικά πράγματα σχετικά με υπολογιστές (όπως «το computer ανάβει με αυτό το κουμπί» και «το διπλό κλικ είναι δύο γρήγορα πατήματα… πιο γρήγορα... ξεπατάτε πρώτα το κουμπί» και ούτω καθεξής).
Από αυτή τη διαδικασία, αναφέρω τρία… αξιομνημόνευτα περιστατικά.
Πρώτο Περιστατικό: «Εε φίλε, εχάλασαν τα κουμπιά του mouse μου»
Μια μέρα λοιπόν κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, με φωνάζει ένας από τους εκπαιδευόμενους (διευθυντής τμήματος) και μου λέει «Έλα δω, και χάλασε το mouse, δεν πατιούνται τα κουμπιά». Παραξενεύτηκα από αυτό το πρόβλημα (μιας και τα ποντίκια ήταν καινούργια) και πλησίασα κοντά του.
«Νάτο! Πατώ τα κουμπιά και δεν κάνει τίποτα!»
Επειδή μια εικόνα λέει χίλιες λέξεις, το θέαμα που αντίκρισα, αναπαριστάται περίπου ως εξής:
Ναι, ο φίλτατος κρατούσε το mouse ανάποδα (!) και με μανία προσπαθούσε να πιέσει τα (ανύπαρκτα) κουμπιά (επειδή προσωπικά δεν ξέρω κανένα κατασκευαστή που να φτιάχνει mouse με επιπρόσθετα κουμπιά στο πίσω μέρος)!
Προσπαθώντας να συγκρατήσω τα γέλια μου (και να καλύψω τη χαώδης σύγχυση που θα προκαλούταν από τα γέλια των υπόλοιπων εκπαιδευομένων μόλις αντιλαμβάνονταν την γκάφα), πήρα το mouse από το χέρι του, το γύρισα γρήγορα ανάποδα, και του το έβαλα πίσω στο χέρι του. Ευθύς αμέσως, δείχνοντας πλέων στην οθόνη του, του είπα «Να πας εδώ, και να πατήσεις και να γράψεις μπλα μπλα…». Αυτός βέβαια, κατάλαβε αμέσως τη γκάφα του, κοκκίνισε, αλλά κανείς από τους διό μας δεν είπε τίποτα, έτσι ώστε να καλύψουμε το ρεζιλίκι.
Εννοείται ότι πιο μετά, όταν τέλειωσε η μέρα, τα λέγαμε με τους φίλους συναδέρφους και ξερανόμασταν στα γέλια!
Δεύτερο Περιστατικό: «Έλειψεν το τραπέζι (!)»
Στην Κύπρο υπάρχει η νοοτροπία του «ένας μπορεί να ξεζουμιστεί και να βγάλει τη δουλειά άλλων δέκα» και του «πρέπει να ξέρεις να τα κάνεις ούλλα, αμέσως και την προηγούμενη μέρα πριν σου το ζητήσουμε».
Έτσι και εγώ, σε συνδυασμό με τη φύση της δουλειάς μου, τα «καθήκοντά» μου (που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σχέση με το συμβόλαιο εργασίας μου) συμπεριλαμβάνουν από το να θέτω πολιτικές σχετικά με την ασφάλεια των δικτύων όλης της εταιρείας, μέχρι να πατήσω το κουμπί «ΟΝ» της οθόνης του πανικοβλημένου υπάλληλου στον άλλο υποκατάστημα που νομίζει ότι «το computer του εδιαλύθηκεν».
Και ειδικά όταν αυτός ο «πανικόβλητος υπάλληλος» τυχαίνει να είναι και διευθυντής τμήματος, τρέχεις για να μη χαλάσουν οι «καλές σχέσεις» και για να μη σε φαν οι κακές γλώσσες.
Οπόταν μια μέρα παίρνω ένα τηλεφώνημα, και ο συνομιλητής μου λέει:
-«Ε φίλε», (με αυτόν τον «ε-φιλε-τισμό» παν όλα μπροστά σε αυτό τον τόπο), «έλειψεν το τραπέζι, και δεν μπορώ να πάω πιο δεξιά με το mouse, τι να κάνω;»
-Τι εννοείς «έλειψεν το τραπέζι»; Τι σχέση έχει αυτό με το mouse!;
Τέλος πάντων, μην μπορώντας να αντιληφθώ το πρόβλημα (και αφού κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να τη γλιτώσω με απλές οδηγίες από το τηλέφωνο), πήγα να δω από κοντά την κατάσταση.
Μόλις αντίκρισα αυτό το θέαμα…
… και να μου λέει ο άλλος «Έτω ρε φίλε, θέλω να πάω πιο δεξιά στην οθόνη και εν μπορώ επειδή έλειψε το τραπέζι, τι να κάμω;»… έμεινα απλά άφωνος. Ήμουν τουλάχοτσον «not amused».
…
Μπορεί εσάς να σας φαίνεται αστείο τώρα, αλλά για μένα εκείνη η στιγμή ήταν το υπόγειο της καριέρας μου και των χρόνων των σπουδών μου.
(Όμως μετά πάλι ξεραθήκαμε στα γέλια με τους συναδέλφους!!)
Τρίτο περιστατικό: «Πρακτικές» λύσεις!
Ήταν ακόμη μια φορά που ανάλαβα το καθήκον του εκπαιδευτή. Το σενάριο πάντα παρόμοιο: Νέα συστήματα, υπολογιστές σε νέα κλιμάκια, κάποιος πρέπει να εκπαιδεύσει το προσωπικό.
Σε μία τυπική ομάδα εκπαιδευομένων, βρίσκει κανείς διάφορους τύπους. Παράδειγμα: τον αδιάφορο υπάλληλο που σε ένα χρόνο βγαίνει σύνταξη – άρα γιατί να αγχωθεί να μάθει κάτι που δεν θα το χρησιμοποιήσει; Το διευθυντή τμήματος που δεν τον νοιάζει, επειδή ξέρει ότι η γραμματέας του θα του τα κάνει όλα εκείνη. Τον καμάκια, τον ξερόλα, τον τύπο που στέλνει μηνύματα στο κινητό της γκόμενας στις μπροστινές θέσεις… και άλλους.
Αναμενόμενο βέβαια στην ομάδα να βρίσκονται άτομα με πολύ περιορισμένες γνώσεις χειρισμού Η/Υ, που είτε μπορεί να είναι αδιάφοροι, είτε αντίθετα να δείχνουν ειλικρινή ζήλο και ενδιαφέρον για να μάθουν πέντε πράγματα.
Έτσι απρόοπτα λοιπόν, καθώς κάναμε διάφορες ασκήσεις με τα νέα προγράμματα, απρόσμενα πέφτουν τα μάτια μου σε αυτό το θέαμα:
Και ναι! Ακόμη μία πρακτική λύση στο πρόβλημα του «έλειψεν το τραπέζι»!!!!
Η διαφορά αυτή τη φορά, είναι ότι άρχισα να γελώ και να χτυπιέμαι εκείνη τη στιγμή (λόγω του ότι δεν ήμουν προετοιμασμένος) και άλλοι να γελούν μαζί επίσης (όσοι βέβαια δεν ήταν απασχολημένοι με τα «δικά τους» και αντιλήφθησαν το τι έγινε).
Η πλάκα ήταν, ότι η συγκεκριμένη κυρία δεν κατάλαβε γιατί γελούσαμε, μέχρι που της υπόδειξα ότι δεν χρειάζεται να χρησιμοποιείς βιβλία, χαρτοφύλακες και ντοσιέδες όταν δεν υπάρχει «άλλο τραπέζι» για να πάει πιο κάτω το mouse, αλλά αρκεί απλά να το σηκώσεις λίγο και να το βάλεις πιο πάνω.
Βέβαια την ενθάρρυνα που δοκίμασε να βρει λύση και για το ενδιαφέρον της για να μάθει κάτι νέο (σε αντίθεση με άλλους που ήταν παρών και δεν τους καίγονταν καρφί).
»
Ορέστης Τριγγίδης
orestis@tringides.com , www.amalgamacy.info
( Αρχική Έκδοση: Περιοδικό StudentStyle / StudentClick www.student-style.net )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου