Τελικά αυτή η στήλη της πλάκας, έκανε αναπάντεχα την πιο δυνατή εντύπωση στο προηγούμενο τεύχος, λαμβάνοντας θετικότατα σχόλια από τους αναγνώστες μας . Οι ιστορίες του προηγούμενου τεύχους προκάλεσαν όχι μόνο το γέλιο, αλλά και έκπληξη και απορία κατά πόσο πράγματι συμβαίνουν στ’ αλήθεια όλα αυτά. Η απάντηση είναι ναι, ότι διαβάζετε συνέβηκε πραγματικά και μας τα διηγείται ένας υπάλληλος μιας εταιρείας Πληροφορικής στην Κύπρο, που για ευνόητους λόγους, ονόματα ανθρώπων και εταιρειών παραλείπονται.
Στις ιστορίες αυτού του τεύχους, δύο είναι τα ηθικά διδάγματα: Πρώτον, η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά, και δεύτερον, μερικές φορές η λύση κάποιου προβλήματος που αντιμετωπίζουμε πιθανόν να είναι εντός του βεληνεκούς της απλής κοινής λογικής και να μην απαιτείται παρέμβαση ειδικού. Τι ακριβώς εννοούμε μ΄αυτό; Δεν έχετε απλά να διαβάσετε... και να κλάψετε.
Ιστορία Πρώτη.
«
Ήμουν στην παλιά δουλειά, όταν ένα πρωινό μας παίρνουν τηλέφωνο από μία κυβερνητική υπηρεσία για να μας αναφέρουν ότι ένα πληκτρολόγιο δεν δούλευε καθόλου, και να πάμε να το κοιτάξουμε. Παίρνω τότε εγώ τα εργαλεία μου, και ξεκινώ, ο καημένος, να πάω να δω τι γίνεται.
Φτάνω λοιπόν, θα είχε 2-3 υπολογιστές στο γραφείο, ρωτώ «που είναι η <τάδε> κοπέλα που έχει πρόβλημα με το πληκτρολόγιο» και με υποδεικνύουν σε ένα από τα γραφεία. Το γραφείο ομολογουμένως πολύ συγυρισμένο, πολύ καθαρό, «μπράβο» σκέφτηκα, ωραίο...
Πιάνω λοιπόν το πληκτρολόγιο για να το δω, και όπως το γυρίζω, αρχίζανε και πέφτανε ψίχουλα από ψωμιά, μπισκότα, σουσάμια (μαύρα και κίτρινα), σταχτοί του τσιγάρου... Σε αυτό το σημείο σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν καλή ιδέα να του φυσήσω με τον πεπιεσμένο αέρα (σκεφτείτε τι βρώμα θα εκτοξευόταν!), και έτσι είπα να το ανοίξω. Το ανοίγω λοιπόν και, Παναγία μου, τι να δω: Στάχτες, μυρμήγκια, ακόμη λίγο να είχε και ποντίκια εκεί μέσα!
Μετά από όλη αυτήν την αηδία από αυτό το «σπουδαίο θέαμα», χάνω την υπομονή μου και της λέω: «Μα τι ενόμισες ότι είναι το keyboard;; Το keyboard είναι για να γράφουμε, όχι για σταχτοδοχείο, ούτε να τρώμε από πάνω και για να πίνουμε!».
Μέσα στην «συλλογή», υπήρχαν ακόμα και αποξηραμένες πιτσιλιές από χυμό που από το χρώμα μου φαίνονταν σαν την <Χ μάρκα>… Δεν ξέρω, δεν θα δοκίμαζα!
Γιακ!
»
Ιστορία Δεύτερη
«
Πριν τέσσερα χρόνια, πήγαμε και παραδώσαμε ένα καινούριο υπολογιστή σε μια κοπέλα, ηλικίας γύρω στα σαράντα.
Την επόμενη μέρα μας παίρνει τηλέφωνο, έξω φρενών, και μας λέει: «Δεν ντρέπεστε! Μου φέρατε χαλασμένο computer! Τι σόι εταιρεία είσαστε! Και θέλω πίσω τα λεφτά μου! Και να πιάσω τον διευθυντή σας και να κάνω παράπονο» και και και... Απόρησα λοιπόν εγώ, επειδή είχαμε ελέγξει τον υπολογιστή ότι δούλευε κανονικά όταν τον παραδώσαμε. Μην μπορώντας να βγάλω άκρη από το τηλέφωνο, της είπα ότι «θα πρέπει να έρθω να το κοιτάξω από κοντά, επειδή όταν τον πήραμε μόλις χθες δούλευε μια χαρά».
Ξεκινώ να πάω λοιπόν, περιμένοντας να δω τα χειρότερα: καμένη τροφοδοσία ρεύματος (power supply), ή κανένας ελαττωματικός δίσκος...ξέρω ‘γω τι, μηχανήματα είναι, χίλια-δυο πράματα συμβαίνουν κάθε μέρα.
Φτάνω λοιπόν, μου ανοίγει την είσοδο, και με το που μπαίνω μέσα στο σπίτι, πρόσεξα ότι υπήρχε πολύ λίγο φως. «Εντάξει», σκέφτηκα, «μπορεί να μην της αρέσει το φως, ο ήλιος, όπως και εμένα μέσα στο γραφείο μου δεν μου αρέσει να ‘χει και πολύ φως».
Πατάω λοιπόν το κουμπί του υπολογιστή για να ξεκινήσει... πράγματι, τίποτα. «Φτου να πάρει, μάλλον θα είναι κανένα καμένο power supply», σκέφτηκα, οπόταν το ανοίγω να δω μέσα, αλλά δεν μύριζε τίποτα καμένο!
Τέλος πάντων, επειδή δεν έβλεπα και πολύ καλά, παρακάλεσα την (μ)πελάτη αν είχε την καλοσύνη να ανάψει το φως. Πάει, πατά το διακόπτη, τίποτα. Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι ΔΕΝ ήταν τυχαίος ο ανύπαρκτος φωτισμός, επειδή, πολύ απλά, ΔΕΝ υπήρχε ρεύμα στο σπίτι!
Για να σας περιγράψω εν συντομία την τραγελαφική σκηνή που ακολούθησε: Μου ανεβαίνει εμένα το αίμα στο κεφάλι, η τύπισσα να δηλώνει ότι ΔΕΝ παραξενεύτηκε από την πλήρη απουσία φωτισμού στο σπίτι της εκείνη την ημέρα (άρα χαμπάρι ότι έπεσε το ρεύμα), και εγώ απελπισμένα να της λέω «Κυρία μου! Έπεσε το ρεύμα, πως θέλετε να δουλέψει το computer;!; Χρειάζεται ρεύμα το μαυρογέρημο!».
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, να μην γνωρίζει καν που βρισκόταν ο κεντρικός διακόπτης (του σπιτιού της!). Όταν επιτέλους τον βρήκαμε και τον σηκώσαμε πάλι, διαπιστώσαμε ότι ο υπολογιστής της δούλευε «μιάαα χαράαα»...
Και το κερασάκι στην τούρτα; Τι άλλο βέβαια από τον αναπόφευχτο καυγά, αρνούμενη να χρεωθεί για την μιάμιση ώρα που έχασα από τη ζωή μου (και από την εταιρεία μου), μαζί με τη διαλογική (έντονη) συζήτηση που έπρεπε να κάνω μαζί της μέχρι να της δείξω να καταλάβει ότι ο χρόνος μου στοιχίζει στην εταιρεία μου, και άρα πρέπει να τον χρεωθεί.
Μάταιες όμως οι κουβέντες μου, οπόταν απηυδισμένος στο Αμήν, της λέω «αν έχει πρόβλημα να επικοινωνήσει με την εταιρεία», και φεύγω!
Αμάν πλέον!
»
Β.Τ. Επιμέλεια: Ορέστης Τριγγίδης.
orestis@tringides.com , www.amalgamacy.info
( Αρχική Έκδοση: Περιοδικό StudentStyle / StudentClick www.student-style.net )
